When a heart doesn't beat like it used to {I r i s}

Na het ontvangen van een pakketje brieven, was één bepaalde brief eruit gesprongen. Ieder jaar, op dezelfde dag, ontving hij er eentje. En het handschrift? Dashiell kon eruit opmaken van wie deze brief was. Normaal gesproken gooide hij het meteen weg, of smeet hij het in een brandende haard. Echter ontstond er vandaag twijfeling. Teder, alsof hij angstig was het te breken, streek zijn duim over de papieren envelop heen. Zijn blauwen ogen lazen de geadresseerde regels, keer op keer. Zou hij het doen? Zou hij het lezen? Gewoon eventjes voor deze ene keer. Geen ziel die erachter zou komen of hij het daadwerkelijk geopend zou hebben. Zelfs voor de schrijver van de brief bleef het onbekend. Een stukje anonimiteit, en dat trok de jongeman over de streep. Toch stak hij eerst het voorwerp in de kontzak van zijn broek, zodat hij z'n versimpelde huisje af kon sluiten. Mocht er wat in staan wat hem furieus zou maken, dan reageerde hij dat in ieder geval niet af op het meubilair. Preventie van het onnodige, geld uitgeven aan zoiets vond Dash eeuwig zonde.

Zijn kalme tred had hem gebracht naar een rustiger gedeelte van de hoofdstad, als dat überhaupt een ding was. Hoe dan ook stoorde de blondine zich niet aan het volk wat rondhing. Nadat hij zijn achterwerk op een bankwerkje had neer geplant, nam hij de brief wederom in handen. Doormiddel van een vingernagel scheurde hij de envelop los, trok het papiertje eruit en liet zijn kijkers over de handgeschreven regels gaan;

"Lieve Dashiell,

Is het egoïstisch van mij om jou te schrijven op mijn eigen verjaardag? Ik denk van wel. Desalniettemin kan ik mezelf niet stoppen. Voor mij is dit gewoon nodig, als een troost wellicht. Hopend op een antwoord van je, dat zou voor mij het grootste cadeau zijn. Maar wie hou ik voor de gek? De jarenlange stilte van jouw kant bewijst misschien wel dat je mijn brieven niet eens leest. Of misschien niet krijgt.. Oh, laat het alsjeblieft zo zijn dat je ze ontvangt. Alleen die gedachte is voor mij al enigszins voldoende.
Hoe dan ook, hoe gaat het met je? Ook al is het al een enige tijd bekend dat je regelmatig Boiling Rock komt, heb ik jou nooit een keer mogen aanschouwen. Is er een reden waarom jij je eigen moeder ontloopt? Ben ik degene die jou wat heeft aangedaan? Eens in de zoveel tijd ontvang ik een tekening van jou, gemaakt door een mede gevangene. Op goed vertrouwen ga ik er vanuit dat jij dat maar bent. Zo groot geworden. Zo volwassen. Ik ben zo trots op je, en ik hoop dat je me gauw eens komt bezoeken. Of gewoon eventjes wat van je laat horen.

Mam.    

Lang staarde Dashiell naar het voorwerp tussen zijn vingers. Zijn gelaat stond strak, weinig emotie scheen er doorheen. "Ben ik degene die jou wat heeft aangedaan". "Zo trots". Onverwachts, zonder enige aanleiding, vatte het papier vlam. Binnen enkele seconden dwarrelden verkoolde deeltjes door de atmosfeer. Onbedoeld verraadde het al wel hoe hij zich eronder voelde. Hartstikke kloten natuurlijk. Kwaad, pissig. Ongemotiveerd om ook maar iets aan hun "relatie" te veranderen. Zij zou nooit van haar leven meer vrij komen, wat voor hem enkel vergemakkelijkte haar te ontlopen. Of eerder gezegd; te negeren. Soepel kwam Dashiell terug in de benen. Met een uurtje of twee begon zijn dienst, dus terug keren was geen slecht plan. Enkele meters voor hem wandelde een vrouwelijk figuur, die hij ergens van herkende. Hij had geen behoefte haar aan te spreken of iets dergelijks, maar merkte dat hij dat toch moest doen nadat iets op de grond viel. Kort zuchtte hij, waarna hij zijn pas versnelde en bukte om het ding op te pakken. ,,Lady Aelwen," begon Dash, hopelijk hard genoeg voor haar om het te horen. ,,You dropped something."

Allicht had Dashiell het kleine voorwerp simpelweg kunnen laten liggen. Gewoon omdraaien en ervan weglopen, een keuze waar hij over het algemeen als eerste voor zou kiezen. Deze ene keer, echter, besloot de jongeman daarvan af te stappen. Hoe egoïstisch het ook mocht klinken; maar hij had afleiding nodig. Iets waarmee hij zijn gedachten de andere kant op kon sturen, waardoor hij niet al te lang bleef dwalen over z'n moeder. Dit eenvoudige gebaar ging daarvoor zorgen. Voorzichtig draaide hij de ring in zijn handpalm, zijn blik richtend op de eigenaresse. Dat deze toevallig van koninklijke bloede was, was onvoorzien. Er zat geen bewuste drive achter, vandaag zou hij het voor iedereen hebben gedaan. Haar glimlach werd begroet door een warme glimlach van zichzelf. ,,Repay?" herhaalde hij op een verraste toon. In een tijdsbestek van een paar seconden waren zijn ogen van de lady's gelaat, naar haar opgehouden hand gereisd, maar ook weer terug. ,,Oh, milady. Please no." Wat hoofdschuddend stapte de man dichterbij, de ring tussen zijn vingers plaatsend. Zijdelings hield Dashiell haar persoonlijke bewaker in de gaten, wetende hoe zulke opgefokte bloedhonden het konden worden. Over het algemeen hadden ze dezelfde doelen; to serve and to protect. Echter moest Dashiell weinig hebben van zijn vakgenoten. Samenwerken was nou eenmaal niet zijn ding. Nadat hij had vast kunnen stellen dat de puppy op afstand bleef, bracht hij zijn vrije hand omhoog zodat hij met deze ongevraagd haar uitgestoken hand kon ondersteunen. Delicaat streek zijn ruwe huid langs de hare. Wellicht expres, wellicht ook niet. ,,It was only a small gesture, took very little effort really," vervolgde hij terwijl hij intussen de ring terug om haar vinger schoof. ,,Besides, the thought of bringing something back to it's rightfull owner soothes the mind more than enough." Tevreden keek Dashiell neer op haar hand. ,,There." Kort streelde hij met een duim over het voorwerp -en daarbij ook haar vinger- heen, nog voordat hij haar losliet.

Waarom hij dacht dat dit een geslaagd plan zou worden, hell did he know. Maar haar lach, oh het verraadde al zoveel. Ze speelde mee in dit amuserende spelletje. Of althans zo oogde het. Misschien zou dit alles binnen enkele seconden omslaan. Dat ze hem zouden oppakken of iets dergelijks wegens het storen van een royal. Dashiell werd er hoe dan ook niet veel anders van, het charmante glimlachje dat op zijn lippen speelde verraadde al dat stoppen een onbekend woord was. Een dame de aandacht geven entertainde aandoenlijk. ,,Sir? I am just a humble soldier," reageerde de jongeman. Zijn arm inmiddels weer ontspannen langs zijn bovenlichaam. ,,Dashiell is the name- to your service, milday." En voor een tweede keer boog hij voor de ander. Haar de respect gevend die ze immers verdiende. ,,Why are you out here all alone? Apart from my lovely colleagues."