When you get older, planer, saner

Een lichte zucht gleed over de lippen van de roodharige vrouw bij het afdoen van haar schort. Na een lange werkdag, waarvoor ze een groot deel van haar nachtrust had moeten opgeven, zat haar dienst bij de ziekenboeg er weer op. Tenminste, haar uren zaten erop. Dat ze niet weer ergens voor opgeroepen zou worden, was eigenlijk nooit zeker. Even geleden was het een collega van haar nog overkomen, die zich met een niet al te best humeur de tempel uit had gehaast om een noodgeval bij te staan. Zij werkte echter voornamelijk met dieren -iets dat Ylva nog geen seconde in overweging genomen had, gezien ze een diepgewortelde doodsangst had ontwikkeld voor luchtbizons.

Vanaf het moment dat ze de drempel van de ziekenboeg uitstapte en uit het oog van diens secretaresse was, kon ze ervan uitgaan dat ze vrijuit mocht. Hoe dichter haar passen haar naar de centrale hal brachten, hoe meer geluid er langzaam aanzwol. Het kloppende hart van het noorden. Hoewel Ylva zich niet goed op één plek thuis kon voelen, en vooral niet binnen de luchtgemeenschap, slaagde deze plek erin een subtiele glimlach naar haar gezicht te brengen. Hier bruiste het van het leven, en dat was nu eenmaal een klimaat waar ze goed op gedijde. Ieder gezicht dat haar ogen kruisten, werd opgeslagen in haar achterhoofd, waar haar rijke fantasie erop losgelaten werd. Iedereen kreeg een verhaal toegewezen. Ieder onbekend persoon werd een belangrijk individu, met de nodige opgelopen kleerscheuren, maar ook mooie ervaringen. Binnen enkele minuten ‘mensenkijken’ had ze vier boeken vol volledige karakters geschreven. Ging het maar zo makkelijk op papier als in haar hoofd. Dan was de novella waar ze nu mee bezig was allicht niet zo’n kwelling geweest. Ylva speelde met het idee om dat stagnerende proces achter zich te laten door nog eens te gaan reizen. En onderweg uiteraard verhalen te verzamelen van interessante medereizigers. Terwijl ze zich in een diagonale lijn een weg door de hal baande, dacht ze met een melancholisch bittere glimlach op haar gezicht rustend terug aan toen ze in de twintig was, toen ze voor niets bang was geweest en de wereld met beide handen had aangepakt. De koning te rijk. Onverslaanbaar.

Het was dan ook opvallend ironisch om uit de gedachten aan haar jongere jaren te worden opgeschrikt door een stem die het gevoel van nostalgie enkel aanwakkerde. Natuurlijk, zijn stem was dieper geworden, zwaarder misschien, als een berglandschap door de jaren van drukkende zwaartekracht heen gevormd en gepolijst. Dat nam echter niet weg dat er direct één persoon uit haar archief van gezichten naar boven kwam drijven. Was hij het echt? Voordat ze haar passen gestaakt had bij het horen van haar naam, was ze juist aangekomen in het begin van een gang die weg leidde van de centrale hal. Het was hier dus iets rustiger, en ze was er bijna zeker van dat ze het zich niet had ingebeeld. ‘Can I have your autograph?’ vervolgde zijn stem. De woorden deden haar grijnzen. Dit kon niet missen. Nadat ze zich op haar hakken had omgedraaid, zag ze inderdaad hoe het beeld dat ze in haar hoofd had gevormd overeenkwam met de man die ze voor zich had. Iets meer… gevormd en gepolijst weliswaar. Er mochten zich meer diepe lijnen hebben gevestigd in het landschap dat zijn gezicht was, en nog altijd eenzelfde, wijze aura om hem heen hangen, in zijn ogen was iets jongs te bespeuren. ’Only if I can have yours,’ vuurde ze terug. ’Father.’ Of het een hoognodige toevoeging was geweest wist ze niet, maar voor de zekerheid had ze haar grijns erbij niet losgelaten. Ze hadden elkaar al een tijdlang niet gesproken, maar het was haast onmogelijk geweest om te missen dat Ozias Phelan was verkozen tot hoofdmonnik van het zuiden. Ergens schaamde ze zich dat hun contact dusdanig was verwaterd dat hij in de tussentijd deze titel had weten te veroveren.  ’I hear you’ve been doing quite well,’ sprak ze als wijze van begroeting, voordat ze haar armen om hem heen sloeg.

Het was haast onwerkelijk om hem te zien. Alsof de twee airbenders zich in een droom waanden waarvan de wolken waarboven ze zich bevonden een maar al te passend landschap was. Ozias en Ylva hadden elkaar voor het laatst gezien toen ze vele jaren jonger waren geweest en waarschijnlijk beiden geen idee hadden gehad van de onverwachte omstandigheden die ertoe hadden geleid waar ze nu stonden -al kon ze natuurlijk niet voor de Headmonk spreken. Ylva zelf had in ieder geval geen idee gehad van het feit dat ze auteur zou worden, hoewel de vele reizen die ze had afgelegd niet al te verrassend waren. Ze had altijd het idee dat haar jongere zelf nog altijd ergens binnen haar school en haar prees voor haar volhardende avontuurlijkheid. En nu troffen twee oude vrienden elkaar op de meest alledaagse plek. De tijd had hen geleerd dat ze toch aardig goed terecht waren gekomen. Zeker als de definitie van ‘aardig goed terechtkomen’ was dat je handtekening een zekere betekenis had voor de ander. Met een gevleide grijns vroeg Ylva ook naar zijn signatuur. ‘If only I knew what for,’ luidde zijn antwoord, waarna hij geamuseerd inging op de titel die zijn ’child’ hem had toegediend. Speels schudde Ylva haar hoofd, met haar handen in haar zij. ’Hard on yourself as ever.’ Dat was in ieder geval niet veranderd. Na haar woorden trok ze hem in een omhelzing die een vertrouwde dynamiek met zich mee terugbracht. Voor even was ze vele jaren jonger, toen het nog leek alsof ze overal grip op had en niets in haar handen uit elkaar kon vallen. Ondanks zijn eeuwige zelfkritiek was Ozias ‘in no position to complain.’ Ylva glimlachte om zijn understatement; headmonk was tenslotte de meest machtige positie binnen airbender grenzen, al was het bespreken van macht bij het volk van de wolken een niet te onderschatten taboe. Voor zich een frons kon vormen op haar voorhoofd en ze weg zou zakken in een debat met zichzelf over de manier waarop de staat van haar element was ingericht, vingen haar oren een compliment. Ze had de woorden inmiddels vaker gehoord en bij iedere keer verloren ze hun betekenis meer en meer. Bekendheid en lof was immers een verslaving en je had steeds meer van hetzelfde nodig om er nog iets van te voelen. De persoon, echter, waarvan deze woorden afkomstig waren, betekende te veel voor haar om zich niet diep vereerd te voelen. Ze kantelde haar hoofd met een dankbare, warme glimlach. ’Why, thank you,’ sprak ze in gezelschap van een kleine buiging. Het voorstel dat Ozias deed, kon ze dan ook absoluut niet weigeren. ‘Tell me about all your wild adventures while enjoying a cup of tea, does that sound like a solid idea?’
’Delightful,’ stemde ze in, ’Then maybe we can sign each others napkins.’ Met een grijns ontmoette ze zijn blauwe ogen. Ogen die net zo vertrouwd voelden als hun eerdere omhelzing omdat ze eveneens niets veranderd waren. Een tikkeltje vermoeider wellicht, gebogen onder het gewicht van alles wat hij gezien had sinds ze elkaar voor het laatst zagen. Maar onder die vermoeidheid zat dezelfde sprankeling als altijd. Hoewel Ylva zich zo veel mogelijk distantieerde van het politieke systeem in een soort stil protest, besefte ze dat hij een goede leider moest zijn. Voor nu nam zij echter even de leiding en ging ze hem voor de richting van het dichtstbijzijnde theehuis in.