Flawsome

Ritmisch bewoog het gouden symbooltje- wat aan een bijpassende gouden ketting hing- mee bij elke stap die de man zette. Af en toe werd de beweging geremd door de witte blouse, wiens eerste paar knopen bewust open stonden en waarvan de mouwen opgestroopt waren. Een frisse look, dat opvallend goed combineerde met de opgewekte aura wat Dashiell uitstraalde. Sinds hij Gaoling achter zich had gelaten viel de wereld ineens een stuk mee. Hoelang was het alweer geleden dat hij die helhole had verlaten? Een aantal uur, of zoiets. Hoe dan ook had de blondharige jongeman besloten deze vibe nog even een tijdje vast te houden, wetende dat vroeg of laat de plicht weer voor de deur zou staan. Begrijp hem niet verkeerd, Dashiell hield van zijn werk. In een bepaalde zin dan. Hij voerde de taken uit zonder problemen, of dat hij last kreeg van extreme emoties. Er heerste geen vreugde, noch medelijden. Maar vrije tijd koesterde hij dan weer wel, dus het bericht dat hij wederom aan de bak moest zou ongetwijfeld zijn humeur aantasten.

Echter stond hij dat nog niet toe, want vanavond had hij hele andere plannen. Net als ieder ander was Dashiell toe aan enig vertier. Een specifiek verzetje, wat een waar plezier voor het oog zou zijn. Voor enkele maanden terug had hij het eerste bezoekje gebracht, en hoewel het anders was dan "normaal", was het goed in de smaak gevallen. Uiteraard hing hij er niet iedere dag rond. Of iedere week. Na-ah. Dit soort dingen moesten leuk blijven. Onvoorspelbaar. Daarbij weigerde de executioner zich aan te sluiten bij de nationale smeerlappen club. Van die smerige oude drankorgels die zaten te geilen op jonge meiden, terwijl ze zelf thuis vrouw en kinderen hadden zitten. Zoveel fatsoen had hij dan wel weer.

De opkomst was karig dit maal. Goed, dat was alleen maar gunstig. Hij was absoluut geen fan van drukke menigtes- laat staan eentje van enkel hitsige kerels. Of vrouwen. Ze konden ertussen zitten. Bij binnenkomst betaalde Dashiell voor eerste rang, juist omdat het allemaal wel mee viel met die drukte. Daarbij vond hij wel dat hij zo'n "positie" verdiende na al dat underover werk. Een missie die bijna dreigde te mislukken maar waar Dashiell zich grandioos had uit weten te werken. Althans, dat was zijn mening. Nadat hij zichzelf had getrakteerd op een pint, nam hij plaats op een stoel. Muziek en bepaalde lichten brachten de ruimte een bepaalde sfeer toe. Zijn -haast neon- blauwe ogen volgden de bewegingen van de schaars geklede vrouwen, terwijl zij hun kunstjes deden met de vuurstokken. Alles leek prima te gaan totdat... Dashiell's reflexen reageerden op ongekende snelheid. Een brandende stok kwam op hem afgevlogen, die hij wist op te vangen met z'n linkerhand, die eveneens brandde. Al met al moest je vuur met vuur bestrijden, wilde je er niks aan overhouden.

Een donkere schaduw viel over zijn licht getinte gelaat heen. Fouten konden gemaakt worden, uiteraard. Maar waarom nu? Waarom perse op deze avond? Op iedere dag had dit kunnen plaatsvinden. Lot koos ervoor dat nu te doen, om zijn enige vrije avond te verpesten. Dashiell's hand vatte volledig vlam, dat zonder genade overbrengend aan het dans voorwerp. ,,Come on dude, just give it back already!" weerklonk een verwaande stem, slechts enkele meters van hem verwijderd. Gehoorzamend -althans zo oogde het- doofde het brandende vuur weer. Geruisloos kwam Dashiell in de benen, op de man afstappend. Pas op enkele centimeters afstand hield hij stil, om vervolgens een voet tegen diens schouder aan te klappen. Door deze actie kantelde de stoel half naar achteren, steunend tegen de pilaar die daar had gestaan. Angstige ogen keken op. ,,You wanted it back," siste de executioner. ,,I'll give it back. Be brave and open your goddamn mouth."

Of Dashiell een opvliegend karakter had? Wellicht kon men het zo benoemen. Echter zag de jongeman dat zelf niet. Opvliegend, hij? Nah. Hij was simpelweg gewend aan een bepaalde lifestyle, eentje waarbij hij weinig tegenspraak duldde- en als hij die wel kreeg had hij de autoriteit in te grijpen.  Gezag die zo af en toe wel eens misbruikt werd, maar hey? Zolang niemand hem terugfloot voor buitensporig gedrag, was er niks aan de hand. Zijn blik had zich vastgehaakt in de beknepen ogen van het slachtoffer, die diens hoofd bijna ongezien wat heen en weer schudde. Oftewel, er werd geen medewerking verleend. Een dingetje die zijn duistere ziel, dat achter zijn leegstaande blauwe ogen bevond, slecht kon verwerken. Gelukkig voor deze man dat hij, heel toevallig, een hand over had. Het duurde dan ook slechts een paar seconden voordat hij z'n vingers rondom de kin van de getroffene vouwde. Voordat Dashiell überhaupt wat kon uitspoken, ontstond er een onbekende grip om de stok. Deze onverwachte ontwikkeling deed hem ontwaken uit die obscure trance, liet hem zijdelinks naar de jongedame in kwestie kijken.

Ze was een kleine opdonder, met karakter van een grote. Onderzoekend had hij haar aangekeken en geconcludeerd dat ze één van die showgirls moest zijn. Mogelijk degene die dit alles in gang had gebracht. Daar maakte hij zich niet druk om trouwens. Somehow kon hij het begrip wel opbrengen dat fouten gemaakt konden worden, ook in deze shows. Haar woorden brachten een smal grijnsje op zijn gelaat. ,,Neither is letting go of a burning stick, in a crowded place." Toch liet Dashiell de stok los, besluitend dat anderen geen toeschouwers hoefden te worden van een gruweldaad. Zo kwam hij wederom weer overeind, waardoor de stoel waarop de man zat, terug viel op vier poten. ,,You're lucky I remember faces," sprak Dashiell, gericht op de man die vluchtig wegschoot. Zeer binnenkort zouden ze elkaar weer treffen, in een ruimte die minder gunstig was voor de ander. Eentje waarin geen kleine heldin naar voren kon stappen.

,,I guess the show is done for tonight..?" Niet een echte vraag, meer een opmerking. De helft van de gasten waren alweer gevlogen, en die harde spotlights verpestten behoorlijk de sfeer die er eerst had gehangen. Avondje verpest, en dat binnen 30 minuten. Persoonlijk nieuw record. Half draaide Dashiell zich naar de danseres toe. ,,Can I buy you a drink? As an apology for my unacceptable behavior." Tsja, als er dan toch niks meer te zien viel, dan kon hij één van hen net zo goed meenemen toch? Daarbij oogde ze interessant genoeg om de avond mee door te brengen. Zij, die als enigste de ballen had om écht tegen hem op te staan.