Let's get down to business

De bleke zon die door het open raam naar binnen viel, deed Hyperion uit zijn slaap ontwaken. Hij hief zijn hoofd licht op om te kunnen zien hoe ver de zon al op was en hoe laat het was, en liet zich vrijwel meteen daarna weer terug op het kussen vallen met een zachte zucht. Hij hield van zijn werk, echt waar, het was zijn lust en zijn leven, maar zijn bed was comfortabel en de vrouw naast hem was warm. Maar hij moest eruit. Over iets meer dan twee maanden was de première van Saeculums nieuwste stuk en hij moest nu eenmaal bij de repetities zijn als hij wilde dat het er enigszins goed uit kwam te zien.

Hij reikte naar de vrouw aan de andere kant van het bed met een hand en gaf haar een zacht klopje tegen haar rug. “Out you go, love,” mompelde hij tegen haar en ging rechtop zitten. Hij keek hoe de vrouw langzaam uit haar slaap ontwaakte en zich uitrekte. De lakens waren rond haar lichaam gedrapeerd op een manier die haar rondingen accentueerde; Hyperion moest even slikken voor hij zijn ogen van haar af kon halen. “Money’s on the table,” zei hij alvorens hij haar de rug toekeerde en uit bed kwam. Hij hield zijn ogen gericht op zijn kledingkast zodat hij niet afgeleid werd terwijl ze zich aankleedde.

Enkele minuten later had de vrouw dan eindelijk zijn kamer verlaten, haar eerlijk verdiende geld op zak, en was Hyperion alleen. Hij koos gemakkelijk zittende kleding uit zijn kast – die nog steeds duurder waren dan hij ooit had durven dromen als kind – aangezien hij een hele dag op de been zou zijn en begon aan zijn ochtendrituelen. Ruim een half uur later kon hij dan eindelijk de deur uit en de straat oversteken, waar het theater op hem wachtte.

Zoals altijd was het al een drukte van jewelste. De décormakers waren al druk aan de slag; sommige jongere acteurs en actrices, met kleinere rollen in het stuk, hadden zich al verzameld op het toneel en stonden met elkaar te praten. Stage hands renden af en aan met drinken en kostuums. Hyperion hield halt bij de ingang, wat verheven boven het toneel, om de boel te overzien. Alles was zoals het moest zijn, op de afwezigheid van zijn hoofdrolspelers na, maar dat was ook de normale gang van zaken. Af en toe vroeg hij zich af of hij ze niet te veel vrijheid gaf, maar ze bleven goed werk leveren, dus hield hij voorlopig nog even zijn mond. Zodra ze er een potje van begonnen te maken had hij ze snel genoeg bij de lurven.

Op het moment dat hij naar beneden wilde lopen, viel hem echter iets op. Een van de stoelen op de achterste rij was bezet door een meisje dat er jong en sjofel genoeg uitzag om een van zijn stage hands te zijn. Nu was het geen ongewoon gezicht dat zijn stage hands tijdens de repetities gebruik maakte van de zaal, maar hij kende al zijn stage hands van gezicht en was hij er honderd procent zeker van dat hij dit meisje nog nooit gezien had. Hij bleef staan aan het begin van de rij waarop ze was gaan zitten en schraapte veelbetekenend zijn keel. “Yes?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. “Can I help you?”

Af en toe was het bizar om te bedenken dat het theater pas acht jaar bestond; het leek er al eeuwen te staan. Toch had Hyperion bijna zijn hele leven op straat gewoond – de wagens van het acteergezelschap waren zeker warmer geweest dan de straten, maar een echt permanent thuis was het nu ook weer niet. Het punt was, Hyperion had honger gekend. Hij had hitte en kou en alle weerselementen gekend die de wereld maar te bieden had en hij had door de meeste heen geslapen met niet meer dan een sjofele deken om zich warm te houden. Hij wist hoe dakloosheid eruit zag – en het meisje voor hem vertoonde alle tekenen.

Haar aanzicht was een ruwe herinnering aan een leven dat hij al lang achter zich gelaten had, maar dat hij zich nog maar al te goed kon herinneren. Hij had altijd een rare relatie met de daklozen van Ba Sing Se; hij was hebberig omdat hij nooit veel gehad had en hij wist dat geen van de daklozen het zou redden op liefdadigheid, maar heel af en toe belandde er een kom eten bij een van de daklozen rond het theater of lag er een warme deken te wachten op een plek waar veel daklozen zouden slapen omdat het uit de wind of zon lag. Hyperion was geen man die dingen uit de goedheid van zijn hart deed, maar soms herinnerde hij zich waar hij vandaan kwam en dat een klein ding veel kon betekenen voor iemand die niets had.

Vandaar dat het meisje hem in een aparte positie bracht. De zakenman in hem zei dat hij het niet zomaar ongestraft kon laten dat ze zijn theater was binnengeslopen, maar een ander deel zag zichzelf, grofweg twintig jaar geleden, weggedoken tussen het publiek van een toneelstuk. Bijna gepakt worden bij een van die voorstellingen had zijn leven voorgoed veranderd. Een klein, diep weggestopt deel vroeg zich af of dat voor het meisje voor hem niet ook zo kon zijn.

Het meisje probeerde inmiddels langs hem door te glippen, maar Hyperion had de reflexen van iemand die lang zijn eten en geld bij elkaar had moeten stelen. Zijn hand sloot zich rond haar bovenarm voor ze erg ver kon komen en hield haar vast, stevig genoeg om haar te laten merken dat ze nergens heen kon zonder zijn medewerking maar niet zo stevig dat hij haar pijn zou doen. “Girl,” zei hij met een wrange glimlach. “I was sneaking into theatres and shows long before you were born. I know what it looks like when you have nowhere else to go.”

In een opwellig floot hij tussen zijn tanden op een van de stage hands die net vanaf de ingang naar beneden zoefde met een paar opgepoetste schoenen in hand. Het jongetje hield meteen halt, zijn gezicht rood van het rennen, en keek Hyperion vragend aan. “Once you’ve dropped those off, get this girl some food and water,” zei hij tegen het jongetje, dat al een tijdje bij het theatre meedraaide en daardoor wist meteen te gehoorzamen. Hij leverde de schoenen af bij een van de acteurs op het podium en verdween door een zij-ingang weer het theater uit, waarschijnlijk op zoek naar eten.

Ondertussen had Hyperion zich weer naar het meisje toegedraaid. Hij gebaarde naar de dichtsbijzijnde stoel. “Sit,” zei hij in een toon die bij de meeste van zijn werknemers geen tegenspraak duldde. “The boy will bring you something to eat. If you want to make yourself useful after you’ve finished, come and see me.” Hij gaf het meisje een doordringende blik alvorens hij kort knipoogde en opzij stapte. Hij zette haar bewust niet onder druk. Als ze ook maar enigszins op hem leek, moest ze uit haar eigen beweging naar hem toekomen als hij iets bij haar wilde bereiken.

Om het meisje wat ruimte te geven, liep Hyperion naar beneden richting het podium, waar hij de hele boel bij elkaar riep en de planning voor de dag uitstippelde. Aangezien hij waarschijnlijk nog wel even zou kunnen wachten op zijn hoofdrolspelers en niet veel meer tijd wilde verspillen, zette hij de understudies aan het werk, zodat de kleinere rollen in ieder geval hun deel konden oefenen. Eigenlijk was het zo erg nog niet, dat zijn twee voornaamste acteurs er nog niet waren; de understudies kwamen normaal niet veel aan het woord tijdens repetities terwijl ze de rol wel van voor tot achter moesten kennen voor het geval een van de echte acteurs niet kon spelen. Het was in acht jaar nog maar zelden voorgevallen, maar toch.

Terwijl zijn cast aan het werk ging, hield Hyperion een half oog op de achterste rij van het publiek. Hij had prima gehoord wat ze hem had nageroepen, maar hij had in zijn leven wel ergere dingen gehoord, dus had hij zich er weinig van aan getrokken. Dit was zijn theater, gebouwd met zijn bloed, zweet en tranen. Hij had er jaren voor gewerkt en hij had het vanaf het eerste begin duidelijk gemaakt dat zijn wil hier wet was. Zijn werknemers wisten het; ze wisten ook dat je van hele goede huize moest komen om met hem in discussie te kunnen gaan.

Vandaar dat de woorden van het meisje hem vrij weinig deden, al hield hij haar wel in de gaten, zelfs nadat hij op zijn vaste plaats op de voorste rij van het publiek was gaan zitten. Hij zat iets meer gedraaid dan normaal, een van zijn armen over de rugleuning gedrapeerd, zodat hij met de geringste beweging zijn aandacht van de zaal naar het toneel kon verplaatsen. Af en toe riep hij zijn cast correcties toe. Het was dan wel nog twee maanden voor de première, maar enige fouten wilde hij er nu al uit hebben, voordat ze de kans kregen vast te roesten.

Hij was er niet helemaal zeker van geweest dat het meisje zijn aanbod zou aannemen, maar even later stond ze dan toch voor hem, een norse uitdrukking op haar gezicht die Hyperion enkel deed glimlachen. Hij hoorde haar woorden stilzwijgend aan, zonder te bewegen. Pas toen ze uitgesproken was, ging hij wat rechterop zitten.

“You haven’t met me,” zei hij met opgetrokken wenkbrauw. “I’m not a man who’s inclined to charitable work. I have plenty you could do if you want it. I’ll pay you as much as I pay anyone else in your position and I’ll judge you by the same standards. Do well and I’ll keep you on. Mess up and you’re out. I don’t care if I have to kick you out onto the streets in the middle of the harshest winter.” Hij hield zijn hand uit en keek het meisje recht aan. “Deal?”

In zijn leven had Hyperion al met veel mensen van doen gehad; dat kon haast ook niet anders, gezien zijn werk, maar zelfs daarvoor al was hij met genoeg mensen in contact gekomen. Hij had zijn eten en zijn geld bij elkaar moeten stelen, dus hij was er wel bedreven in geworden mensen te lezen – stelen deed je bij de zwakke benders en de non-benders die niet met een wapen konden omgaan, of bij diegenen die absoluut geen oog voor hun omgeving hadden.

Het punt was, Hyperion kon de meeste mensen wel goed inschatten of met redelijk gemak lezen. Het meisje voor hem was een iets lastiger geval. Misschien kwam het doordat ze op straat leefde (wat wel aan haar te zien was) dat ze wat argwanender was en weinig van haarzelf liet zien. Dat kon hij wel begrijpen. Het was wel vervelend omdat hij moeilijk kon inschatten of ze op zijn aanbod in zou gaan. Niet dat het voor hem heel veel uitmaakte wat ze deed; hij had genoeg stage hands om de dag mee door te komen, maar een extra paar handen sloeg hij nooit af.

Na enige tijd stemde het meisje dan toch toe en schudde zijn hand. Ze had een stevige grip, wat een geamuseerde glimlach op Hyperion’s gezicht bracht. “Right now, if you like,” antwoordde hij terwijl hij haar hand losliet en overeind kwam. “I’ll give you the grand tour, shall I?” Hij wenkte haar mee richting het podium en beklom de trap aan de zijkant, waarna hij de coulissen inliep. Het was er nu een drukte van jewelste met de kostuummakers en decorbouwers, dus Hyperion baande zich een weg tussen alle mensen door. “Dressing room, stock room,” wees hij het meisje. “You’ll be running all over the place, so get acquainted. Your task is basically to get whatever we need. One of the actors needs food or drink or a costume, you fetch it. If there’s cleaning up to do, you do it.”

Hij wierp een blik op het meisje. “If there’s any problem, you can come to me. I’m always around,” zei hij, omdat hij dat nu eenmaal tegen al zijn werknemers zei. Het was zijn bedrijf en hij wilde dat iedereen zich er op zijn gemak voelde. Anders kon er niet gewerkt worden. Hij hield halt in een lege kleedkamer, die vollag met oude kostuums. Hij keek het meisje aan. “Any questions?”