Screwed up brilliantly {H a l}

Met een zucht die uitliep in en zachte kreun kwam Hal overeind. Hij zette zijn pikhouweel tegen de muur van de schacht en zette zijn handen op zijn heupen zodat hij zijn ruggengraat kon strekken. Hij hoorde enkele knakjes die waarschijnlijk alles behalve gezond waren, maar de stekende pijn die hij het laatste uur gevoeld had, nam gelukkig wel af. Zijn schouders waren nog steeds een puinhoop, de spieren permanent overbelast door veel te lange werkdagen in een beperkte ruimte en een houweel dat veel te zwaar voor zijn armen was. Helaas was hij er onderhand wel aan gewend. De pijn was inmiddels zo gewoon geworden dat hij er amper aan dacht terwijl hij werkte, maar het moment dat hij overeind kwam voor een korte pauze of het einde van zijn dag was altijd wel even een pijnlijk momentje.

Gelukkig had de opzichter het einde van de dag aangekondigd, dus was Hal vrij zijn pikhouweel te laten staan waar het stond en zich zonder zware last richting de ingang van de mijn te bewegen, omringd door de andere mijnwerkers. Alle mannen – en sommige vrouwen – die met hem meeliepen waren non-benders, voor wie het werk tien keer zwaarder was dan voor de zeldzame bender die in andere mijnschachten werkte. Benders kwamen meestal niet in deze mijn terecht. Die werden ingezet op plekken waar ze meer nut hadden. De non-benders waren minder belangrijk. Die konden het lastige werk wel doen. Hal was maar een van de weinigen die noodgedwongen hun heil in de mijn hadden moeten zoeken. Het werk was zwaar, bijna te zwaar, maar het bracht geld in het laatje en dat kon hij wel gebruiken. Er was hem dikwijls wel eens gevraagd waarom hij geen ander werk zocht en het antwoord was simpel: de mijn was hondenwerk, maar het betaalde beter dan de andere baantjes waar Hal voor in aanmerking kwam.

En Max moest eten. Al het andere maakte niet uit.

De buitenlucht was aangenaam koel na de bedompte warmte van de mijn en Hal nam een diepe, dankbare teug adem. Hij merkte nu pas hoe kortademig hij was geweest in de mijn. Dat zou hem waarschijnlijk ooit nog wel duur komen te staan – Vader had een vervelende hoest ontwikkeld na jaren in de mijn die nooit echt meer was weggegaan. Hal twijfelde er niet aan dat dat ooit ook nog wel met hem zou gebeuren. Maar het was voor Max. Als het Max gezond en gelukkig hield, was die hoest zo erg nog niet – of de spierpijn, of zijn pijnlijke handen en opgezwollen gewrichten. Hij zou zich aanpassen. Daar was hij goed in.

Aangezien de mijn buiten Gaoling lag, volgden de mijnwerkers veelal dezelfde route; zo ook Hal. Op het moment dat hij het stadje binnenkwam, kneep hij er echter meteen tussenuit. Hij kende de steegjes als zijn broekzak, wat vooral nu wel heel handig uitkwam. Het schemerde, wat betekende dat hij niet al te veel tijd had voor de avondklok inging en hij geacht werd binnen te zijn. Toch had hij eerst nog iets belangrijk te doen en nu was het enige moment waarop hij de gelegenheid had. Schemertijd was het moment waarop het verzet in actie kwam. Nu ja, in actie. Het was de tijd waarop eventuele informatie werd doorgespeeld via een gecodeerde boodschap aan de muur van een gebouw in een niet al te druk bezocht steegje. Gisteren was er geen nieuws geweest; Hal hoopte op een beter bericht vandaag.

Toen hij echter in het steegje aankwam, perfect op tijd, verstarde hij echter vrijwel onmiddellijk. Hij was niet de enige in het steegje, wat normaal wel het geval was. Daarbij was de man die zich ook in het steegje bevond, het stuk perkament dat Hal moest hebben in zijn hand, een complete vreemdeling. Gaoling was niet groot; Hal kende heus niet iedereen bij naam, maar hij herkende iemand die hier niet hoorde wanneer hij die zag, en deze man hoorde hier niet. Het duurde niet lang, hooguit enkele tellen, voor Hal’s voorgevoel bevestigd werd, al niet op de manier waarop Hal gerekend had. Een vlam sprong van de hand van de man naar het perkament, dat binnen enkele seconden tot as verging. Hal hapte hoorbaar naar adem voor hij er erg in had. Fire bender, ging het door zijn hoofd. Een fire bender in Gaoling. En hij had net het papier met informatie verbrand.

Als hij slim was geweest, was hij er op dat moment tussenuit geknepen, maar hij stond aan de grond genageld. Een wirwar aan vragen en botsende emoties gingen door hem heen. Had de man begrepen waar het perkament voor diende? Hal dacht niet dat er een touw aan vast viel te knopen voor iemand die niet in het verzet zat; ze hadden de code zorgvuldig ontwikkeld. Toch was dat misschien al genoeg om argwaan te wekken. Wat moest hij doen? De man was gebouwd als een huis – zelfs als Hal zijn kukri bij zich had gehad (wat niet zo was; die lag thuis) had hij geen schijn van kant gehad. Met zijn geluk zat hij waarschijnlijk diezelfde avond nog op een schip met Boiling Rock als eindbestemming.

Maar zijn bloed kookte. Hier was een lid van de Fire Nation, in zijn stad, met zijn rotvuur aan zijn papieren. Hij merkte pas dat zijn handen zich tot vuisten hadden gebald toen pijn van zijn knokkels naar zijn polsen schoot. Op datzelfde moment leek de fire bender zich te realiseren dat hij niet alleen in het steegje was. “What is it you want, boy?” gromde de man haast. Het duurde een paar tellen voor Hal zich realiseerde dat de man het tegen hem had, maar zelfs toen realisatie inzakte, duurde het nog even voor hij meer kon doen dan zijn mond geluidloos open en dicht doen. Hij was met stomheid geslagen. Woorden wilden niet tot hem komen. Hoe moest hij zich hieruit redden?

“N-nothing,” stamelde hij uiteindelijk. Zijn stem brak halverwege het woord. “I was just on my way home. Sir,” voegde hij er wat verlaat aan toe. Zijn hart klopte razendsnel in zijn keel, alsof zijn lichaam zich nu pas realiseerde dat het zich in een mogelijk gevaarlijke situatie bevond. Langzaam en voorzichtig schuifelde Hal enkele stappen naar achteren. Hij durfde de fire bender niet de rug toe te keren. Iedereen van de Fire Nation zou daar gebruik van maken als ze dat wilden. Hal had er persoonlijk geen ervaring mee, maar hij kende de verhalen. Naar huis, zei hij dwingend tegen zichzelf, maar zijn lichaam wilde niet sneller bewegen. Naar huis, naar Max, voor deze gast je wat aandoet. Hij slikte. “I’ll— Excuse me.” Maar zijn lichaam wilde niet sneller. Hij bewoog zich tergend langzaam, zijn ogen (wijdgesperd) gericht op de fire bender.