⠀⠀DiscordDeviantArt
Welcome


"Nadat Avatar Roku overleed was de verbindende factor tussen de vier naties verdwenen. Al snel liepen de spanningen op. Vooral water en vuur, van oudsher elkaars tegenpolen, konden steeds minder van elkaar hebben. Het begon klein: Anti-water propaganda in de vuurnatie, een ban op bezoeken van vuurmeesters op de noordpool..."


Welkom op Untold Tales, een Nederlandstalige open-world RPG gebaseerd op de bekende Avatar: The Last Airbender serie. Dit forum speelt zich af in de tijd vlak voor de honderd jarige oorlog, en opent zo een mogelijkheid voor een geheel eigen plot en ontwikkeling van de wereld en diens karakters. Creëer je eigen karakter, sluit je aan bij een van de naties en ontdek deze net iets andere versie van de welbekende, nostalgische wereld van Avatar.


Important links

switch







Event


Helaas is de korte periode van rust snel tot een eind gekomen. Tijdens een 'vredes' vergadering tussen de leiders van de vier naties heeft de vuurnatie de stad Gaoling in beslag genomen. Hoe zouden het aarderijk en diens inwoners hier op reageren? De meningen over de situatie zijn verdeeld, maar over een ding is men zo goed als zeker. Betekend dit het begin van een oorlog?

Posten in Gaoling is op dit moment op eigen risico. Ook zijn er kansen op random events in topics die zich daar afspelen. Ook dient iedere bewoner binnen te zijn voor zonsondergang!

Current Goal



Reach 100 members

83 / 100


Current Contest


Op dit moment vinden er geen contests plaats. Stay tuned!

Spotlight


Character of the month
Ylva Nephelae

Word count


Word Length: 0


Bend your will [Training ; Open]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden

Bend your will [Training ; Open] Empty Bend your will [Training ; Open]

Bericht van Dominic za maa 17, 2018 4:45 pm

Take what you want
And give nothing in return

Moest dat nou echt vandaag? Geïrriteerd baande Dominic zich een weg door de schoolklas vol kwetterende kinderen - kleuters haast nog - die rond werden geleid door de prachtige tuinen. Hij schroomde niet om de kinderen een zetje te geven als ze te gehypnotiseerd waren door de schoonheid van de tuinen om uit de weg te gaan. Hallo, er liep hier een belangrijke man, de weg zou voor hem vrij moeten worden gemaakt! Dit bewees maar weer, kinderen hinderen. Met hun plakkerige kinder vingertjes aan pilaren zaten, en aan de lotusblaadjes trokken. Voor zo ver de meest rustige plek van de stad. Dominic probeerde zich niet te laten vullen met bittere irritatie, een lastige strijd. Maar zulke emoties zouden hem tijdens het benden alleen maar in de weg zitten. De maan was duidelijk zichtbaar aan de hemel, wat alle water benders meer kracht gaf. Het ideale moment voor een training. Dus hij weigerde zijn training uit te stellen enkel omdat er hier kinderen rond scharrelden. Sowieso was Dominic niet gauw het type wat zijn plannen aanpaste vanwege de acties van een ander - daarvoor was hij te koppig.

De man legde zijn schoudertas naast een pilaar en positioneerde zich zo dat hij over de weidse wateren uit keek. Hij begon met zijn warming up, strekte eerst rustig zijn spieren en begon bewuste controle over zijn ademhaling uit te oefenen. Hij strekte zijn arm en pols in een vloeiende beweging en haalde een bol water omhoog uit de vijver, waarna hij de bol voorzichtig naar zich toe stuurde. Dit proces herhaalde zich, als een golvende beweging. Dominic duwde de bol water weg, en trok hem weer naar zich toe. Als eb en vloed. Net zoals hij net zijn spieren had gestrekt, moest hij ook nu zijn mentale capaciteiten rustig opwarmen, door het kalme heen en weer benden. Nu hij in het ritme was gekomen kon hij beginnen met het echte werk. Hij begon zijn grenzen af te zoeken, soms verloor hij een druppeltje water, maar met wat extra concentratie kon hij zijn reikwijdte toe laten nemen. Dit was een belangrijk aspect tijdens gevechten, voor Dominic. De man hield ervan om op afstand te vechten - misschien had dat iets te maken met zijn angst om te sterven zoals vele van zijn zogenaamde kameraden voor zijn ogen hadden gedaan. Een angst die hij liever niet erkende. Zwakte. Nee, hij focuste zich liever op zijn krachten, liet die groeien. Dan hoefde je nergens bang voor te zijn.

Dominic hield de eerste bol water in beweging, en bracht tegelijkertijd een tweede, gelijkvormige vorm onder zijn controle. Daarmee deed hij exact hetzelfde als hij al de hele tijd had gedaan, alleen vloeiden de bollen nu om en om in zijn richting en weer weg. Het vereiste een behoorlijke concentratie om zulke asymmetrische bending uit te voeren, je moest immers heel goed weten wat je van plan was. Het was te vergelijken met je twee handen gebruiken om met links en rechts verschillende vormen te schetsen, een taak die op het oog simpel leek, maar voor je motor cortex stiekem een uitdagende taak. Dominic merkte dat hij wat bekijks trok van enkele leerlingen, maar hij reageerde nauwelijks. Er kon nog net een halve, onoprechte glimlach af. Niet alleen omdat hij gefocust was, maar ook omdat hij liever had dat ze weg gingen. Zeker nu hij naar een meer aanvallend deel van zijn trainingsoefeningen wilde overschakelen. ''Ga eens gauw naar jullie juf toe,'' beval hij de jongetjes met een strenge stem. ''Daar was niets tegenin te brengen, commando's geven zat Dominic in het bloed. Gedwee verdwenen de jongetjes, al was de tegenzin in hun ogen te zien - hier gebeurde immers iets spannends!

De twee losse bollen water bracht hij samen, en strekte hij daarna uit tot een dunne, zweepachtige sliert. Deze slierten hield hij constant in beweging, alsof hij ze als verdediging gebruikte om meerdere projectielen af te ketsen. Harmonieus met de inerte neiging van water om te bewegen, buigend in plaats van brekend, soepelheid was hierbij essentieel. Dominic deed zijn uiterste best de vloeiende bewegingen te maken die je bij bijvoorbeeld helen zag, maar neigde toch telkens weer naar snelheid en scherpte die hem eigen was. Het was frustrerend, hoe leerzaam deze soort oefeningen ook waren. Uiteindelijk kreeg hij er genoeg van en in een flitsende beweging zwiepten drie slierten naar voren en sloegen hard in op de grond. Een dunne, rechte streep nattigheid bleef achter op de stenen, terwijl de aarde van de bloembedden die geraakt waren door de uiteindes van de zwepen lichtelijk uiteen spleten. Hij trok het water weer naar zich toe, pogend elk druppeltje van de grond terug te eisen met zijn dwingende bewegingen, en stuurde meerdere kleine bollen weg, zoals een messenwerper projectielen zou gooien. Zo opeens als de overgang naar agressie geweest was, zo vlug kalmeerde Dominic weer.

Hij liep met grote, gerichte passen terug naar zijn tas, waar hij twee houten kommetjes uit vandaan haalde. Die vulde hij met water uit de vijver - uiteraard met een gedecideerde sturende beweging, want niet alleen gebruikte hij elke kans om te oefenen, ook voelde hij zich te goed om te scheppen. Dominic maakte zijn vingertoppen nat met het water en zette de twee bakjes dan aan weerszijden neer, voordat hij plaats nam op de platte steen. In kleermakerszit, met zijn handen rustend op zijn schoot. Dominic was geen fan van mediteren, waardoor deze gemoedsrust ook zijn grootste struikelblok was. Maar het blokkeerde zijn mogelijkheden, dus hij kon niet langer ontsnappen aan de saaie ademhalingsoefeningen en wazige mantra's. De man sloot zijn ogen en probeerde te kalmeren tot hij het bloed door zijn aderen kon voelen stromen. Hij voelde zijn hart bonzen, hoorde het bloed razen, terwijl hij langzaamaan fysiek tot rust kwam door de ontspannen ritmische ademhaling die hij van zichzelf eiste. Bloed, het leven in hem. Hij was in contact met de hele stroming, van zijn hart tot zijn vingertoppen. Daarna verwijdde hij zijn mentale blik en probeerde contact te maken met het water om hem heen, van de kleinste druppeltjes zweet op zijn voorhoofd tot het grote oppervlak in de vijver. Dat was behoorlijk lastig, omdat hij de neiging had om één element te focussen, maar hij nam de tijd. Terwijl de jongeman meer  in synchronie met het water om hem heen kwam, begon het doel van de twee houten kommen duidelijk te worden. Het water erin begon te stromen alsof het een eigen wil had, trok trage spiralen, cirkelend in hun houten gevangenis. Tot het water zelfs een beetje omhoog leek te komen uit het bakje, almaar traag kolkende bewegingen makend. Hij zag het niet - maar hij voelde het.

OOC: Dom is training, feel free to join/disturb~ c:
Dominic
IC posts : 3
Real name : Emma

Character sheet
Age: 28
Residence:
Occupation: Army Colonel
DominicWaterbender

Terug naar boven Ga naar beneden

Bend your will [Training ; Open] Empty Re: Bend your will [Training ; Open]

Bericht van Tikaani Masaru za maa 31, 2018 11:58 am

“...de Spirit Oasis...”

Tikaani bleef staan bij het horen van die woorden. De ondergrond was echter niet voorzien op zijn plotse stoppen en zijn laarzen gleden over het ijs. Zijn armen schoten in de lucht en zijn torso boog naar voren om niet op de grond te belanden. Met hervonden evenwicht wiebelde Tikaani nog even wat over en weer voor hij volledig recht kwam. De twee vrouwen wiens gesprek hij opgevangen had keken hem raar aan. Eentje verborg een giegel achter haar hand. Irritatie borrelde naar boven. Alsof ze nog nooit iemand hadden zien uitglijden op het gladde ijs. Tikaani staarde de twee aan. Zijn harde blik deed ze direct stilvallen. Voldaan liep hij verder alvorens te verzakken in de woorden die hij had opgevangen.

De Spirit Oasis, die woorden zogen hem terug naar een al lang vervlogen tijd. Toen hij klein was en zijn grootmoeder vertelde over de verhalen en legenden van haar geboorteplaats. Dan zaten hij, Sasrik en Anana in een halve cirkel voor hun oma met wijde ogen naar haar te luisteren. Ook over de geesten van de maan en de oceaan had ze verteld. Het was Tikaani’s lievelingsverhaal geweest. Hoe de twee geesten naar de mensenwereld keken, er deel van wilden uitmaken en hun onsterfelijkheid opgaven om als twee vissen tussen de mensen te leven. Trekken en duwen in een eeuwige dans. Tikaani had het verhaal willen geloven. Hij had het ook geloofd toen hij klein was, maar met ouder worden kwam de wijsheid dat vertelsels niet meer waren dan dat. Maar misschien was het wel meer. Misschien bestond de Spirit Oasis echt. Waarom zou er anders over gepraat worden.

De ondergaande zon weerspiegelde op het ijs terwijl Tikaani zocht naar iemand die hem meer kon zeggen. Een oude vrouw met lang, wit haar wist hem na veel overtuigen de weg te wijzen naar de Spirit Oasis. Tikaani bedankte haar en ging naar rechts zoals ze hem had beschreven. Hij kon niet precies zeggen waarom hij de plek zo graag wou zien. Het was een soort combinatie van nostalgie, nieuwsgierigheid en ongeloof.

Pas toen de maan aan de hemel stond, vond hij de ingang van de oase. Tikaani ging naar binnen. Een vlaag warmte sloeg hem in het gezicht; de temperatuursverandering deed zijn huid aangenaam tintelen. De lucht rook naar het gras dat zich tot aan een vijver uitstrekte. Een groep kinderen zat op het gras en kwetterde luid terwijl hun leerkracht hun aandacht probeerde te krijgen.

Een knal als van een zweep verstoorde de rust van de oase. Het bleek ook het geluid van een zweep te zijn, drie, elk gemaakt van water. De slierten kwamen weer van de grond en gingen terug naar hun eigenaar; geen druppeltje water bleef achter op de stenen. Tikaani kon niet veel van de man zien tussen al het zwevende water dat nu in kleine projectielen weggestuurd werd en de grond nog meer toetakelde. Terwijl hij keek voelde Tikaani de jaloersheid opflakkeren die er altijd was als hij iemand zag benden. Hij probeerde de emotie te negeren en focuste zich in plaats op hoe de aanvallen stopten en de man tot rust leek te komen.

Tikaani zou hier niet de rust en stilte krijgen die hij had verwacht, maar dat hield hem niet tegen zich op een veilige afstand in het gras te zetten. Even sloot hij zijn ogen en genoot hij van de warmte en de geur van de lente. Wanneer ze weer openden zat de man in kleermakerszit, zijn gespierde rug recht en armen op zijn schoot. Zijn ogen waren gesloten in concentratie, enkele zweetdruppels hingen in zijn donkere wenkbrauwen. Houten kommen, gevuld met water, stonden langs zijn zijden.

Twee jongens stonden wat van de groep leerlingen vandaan, dichter bij het water, bij de man. Te dicht voor Tikaani’s gemoedsrust. Water leek misschien ongevaarlijk, maar de aanvallende zwepen hadden daarnet al bewezen dat het evengoed dodelijk kon zijn. De jongens fluisterden druk met elkaar, kleine vingers wezen naar het water dat uit de kom rees. Eén kruiste zijn handen en keek de ander uitdagend aan, alsof hij een weddenschap aan het sluiten was. De kleinere van de twee knikte en zette lachend een stap bij zijn vriend vandaan en ging steeds dichter naar de trainende man toe. Tikaani stond gealarmeerd recht. Even keek hij naar de leerkracht van het groepje. Ze probeerde nog steeds de andere kinderen naar haar te laten luisteren en had niet door dat er twee aan haar ontsnapt waren. De jongen stond ondertussen bijna naast een van de houten kommen.

“Ga daar weg,” riep Tikaani naar hem.

De jongen luisterde echter niet en stak zijn hand uit naar het kolkende water.
Tikaani Masaru
IC posts : 2
Real name : T.

Character sheet
Age: 34
Residence: Northern Water Tribe
Occupation: Hunter
Tikaani MasaruWater Tribe

Terug naar boven Ga naar beneden

Bend your will [Training ; Open] Empty Re: Bend your will [Training ; Open]

Bericht van Dominic zo apr 22, 2018 9:19 pm

Het vinden van innerlijke rust was voor Dominic nooit een makkelijke taak. Hij was geen serene regendruppel die van blad tot blad naar beneden gleed en de aarde bevochtigde. Hij was geen water dat leven gaf. Nee, bij kolkende stromen en scherpe ijsschotsen voelde hij zich een stuk meer thuis. Maar zelfs hij moest toegeven dat er ook kracht zat in bedachtzaamheid. Innerlijke rust dus. Het koste hem wat tijd. En hij had zijn agressie eerst even op de serene tuin los moeten laten. Maar nu gleed Dominic’s geest langzaam langs het water. Aftastend. Hij merkte dat de introspectie eiste dat hij kritisch naar zichzelf keek. Dominic slikte. Hij was niet almachtig. Hij had niet de perfecte verbinding met het water, die sommige benders hadden. Wat hij niet had aan natuurlijke feeling maakte hij goed met ruwe kracht en ijskoude beslissingen. Niet altijd ideaal.

Dominic en het water begonnen allebei meer alert te worden, het water stroomde, zijn gedachten kolkten mee. Bruisende energie. In balans. Die balans werd echter ruw verstoord. Door een gil. De woorden waren een bevel, maar in de stem klonk te veel bezorgdheid door om echt indruk te maken bij Dominic. De woorden waren dan ook niet voor hem bedoeld. Maar haalden hem wel in één ruk terug naar de werkelijkheid. Het water spatte in harde druppels uit elkaar, zoals regen in een stormachtige bui hard op je neer kan komen. Al bij al was de schade beperkt, Dominic en de jongen waren allebei nat, maar dat was voor een watertribe lid natuurlijk geen verrassing. Zijn ogen schoten open en instinctief klauwde zijn hand opzij tot hij een magere pols in zijn hand geklemd had. Dat kwam zo te zien wel als een verrassing. Door zijn bloodbending was er geen ontsnappen aan voor de knaap die zijn arm weg had willen trekken. Subtiel, maar als Dominic het had gewild met dodelijke gevolgen. De wurggreep deed overduidelijk pijn, te horen aan het piepje dat uit de keel van het scharminkel kwam.

Dominic voelde zich boos. Eindelijk was hij tot rust aan het komen – en dan dit. Het was niet eerlijk. En het maakte hem alleen maar bozer. Zijn bloed raasde door zijn aderen. “Ben je gek geworden?” blafte hij de jongen venijnig toe. Dominic keek de jongen aan, zijn arm nog steeds stevig vast. Hij had het gevoel dat hij een of andere educationele uitleg moest geven over de gevaren van het onderbreken van een training. Maar daar stond zijn hoofd nu echt niet naar. “Dit is geen spelletje, imbeciel, volgende keer verlies je een vinger.” Of dat door het kolkende water zou komen of door Dominic zelf liet hij in het midden. Zijn vingers boorden zich kort nog wat dieper in het vel van de jongen, waarna hij los liet. De gemoedelijke sfeer die in de tuin hing verkilde binnen enkele seconden.  “Hoort-” het “hij bij jou?” vroeg hij luid dan aan de man die daarstraks had geprobeerd in te grijpen. Dan kon hij de belerende taak aan de opvoeder overlaten voordat hij iets heel erg verkeerds deed.
Dominic
IC posts : 3
Real name : Emma

Character sheet
Age: 28
Residence:
Occupation: Army Colonel
DominicWaterbender

Terug naar boven Ga naar beneden

Bend your will [Training ; Open] Empty Re: Bend your will [Training ; Open]

Bericht van Tikaani Masaru di mei 15, 2018 6:34 pm

Het water ging af als een bom, druppels vlogen overal en sloegen hard in. De koude douche liet zijn kleren nat plakkend aan zijn lijf achter en zijn haar hing er als een verdronken bloem bij. Net als bij eenieder die zich te dicht bij de bron had bevonden. Ook de man en de jongen waren doorweekt. Het water leek de eerste niet te deren en met een van woede vertrokken gezicht graaide hij de jongens pols vast. Een verraste gil pijnigde Tikaani’s trommelvliezen en resoneerde in zijn hart. Als een wurgslang had de waterbender het jongetje - in wiens ogen enkele tranen speelden - beetgenomen.

“Ben je gek geworden?” bulderde de man. Woede draaide aan Tikaani’s maag. Zijn beschermingsinstinct kwam als een vlammenzee aanwakkeren. Als dit Anana of Sasrik was, was hij op de bruinharige gesprongen - en dat zou niet de eerste keer zijn. Dit was een kind. Ja, hij had iets stoms gedaan, maar dit was mishandeling. Met gebalde vuisten beende hij naar het paar. “Dit is geen spelletje, imbeciel, volgende keer verlies je een vinger.” Tikaani’s ogen vernauwden. Hij stond nu zo dichtbij dat hij de jongen angstig kon horen slikken. Hoe zielig moet je zijn om een kind te bedreigen.

“Hoort-” een korte pauze volgde “-hij bij jou?” Werd naar zijn hoofd gegooid. Tikaani legde zijn hand op de jongens schouder en trok hem wat naar achteren zodat hij tussen hem en de man instond. Zijn ogen gingen even over de blauwe plekken op de magere pols voor hij met een knik van zijn hoofd gebaarde dat hij weg moest gaan. Even stond de jongen nog stil, maar meer aanmoediging had hij niet nodig om naar zijn vrienden te rennen. Met de jongen uit de baan draaide Tikaani zich naar de man. Hij zag er wel grappig uit met zijn verzopen voorkomen. Tikaani’s blik gleed over zijn nat haar dat in slierten aan zijn hoofd kleefde, de kleine waterdruppeltjes die nog in zijn baard hingen en bleef even hangen bij de kleren die tegen zijn gespierde torso plakten.

Met dreigende houding richtte hij zich tot de man. Die zat nog steeds op de grond waardoor Tikaani boven hem uittorende. Met geblokte schouders en brede borst keek Tikaani op hem neer. “Als je weer een vinger op hem legt, zorg ik er persoonlijk voor dat je er zelf een paar kwijtraakt.” Een korte adempauze volgde waarin hij besloot te antwoorden op de gestelde vraag. “Zelfs al hoort hij niet bij mij.”
Tikaani Masaru
IC posts : 2
Real name : T.

Character sheet
Age: 34
Residence: Northern Water Tribe
Occupation: Hunter
Tikaani MasaruWater Tribe

Terug naar boven Ga naar beneden

Bend your will [Training ; Open] Empty Re: Bend your will [Training ; Open]

Bericht van Gesponsorde inhoud

Gesponsorde inhoud

Terug naar boven Ga naar beneden

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven

- Soortgelijke onderwerpen

 
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum