Welcome home!

Feel the wind of change

Zijn bezoek aan Alison Olivia was vermoeiend geweest, de terugreis lang. Zodra hij uit zicht van de Water Tribe was had hij zich opgerold in zijn stapel dekens. Zo had hij een tijdje geslapen, voornamelijk de nacht. Dagen duurde lang als je alleen vloog, al was het niet helemaal alleen. Niet dat Mamun zo veel met hem zou praten. Het zou nog een paar uur uur zijn voor hij bij de Northern Air Temple aan zou komen. Hij was op Mamun's hoofd gaan zitten maar was toch nog iets vermoeider dan verwacht. Ongeveer een uur voor aankomst was hij dan ook doodleuk in slaap gevallen, zittend op mamun's kop. Omdat hij nog rechtop zat kon je vanaf een afstandje niet zien dat hij sliep. Maar hij kon dus ook niet zien wie er achter hem opdook. Fred en Pabu. Hij werd nogal wakker geschud op een unieke manier. Voor hij het wist tuimelde de jonge Head Monk door de lucht. Nou, hij was in ieder geval klaar wakker. Alhoewel, het duurde nog even voor hij goed door had wat er aan de hand was. Hij had toch wel een meter of tweehonderd gevallen voor hij in geweging wist te komen. Had hij even geluk dat z'n bending nog wel gewoon kon functioneren. Met zijn armen maakte hij een paar grote bewegingen waardoor er een opwaardse luchtstroom onder hem ontstond, genoeg om hem midden in de lucht tot stilstand te brengen. Zo kon Mamun hem weer opscheppen aangezien de luchtbizon een flinke duikvlucht had gemaakt. Zodra hij met twee voeten op het zadel stond keek hij omhoog. Zoals verwacht zag hij daar Pabu vliegen, Fred had hem die luchtstoot gegeven. "Freeeeeed!", riep hij gespeeld geïrriteerd. Mamun maakte vaart en vloog zo snel hij kon omhoog. In de tussentijd gebruikte Lev beide armen om zowel lings als rechts van hem een luchtstroom te maken. Zodra hij dichtbij genoeg was sloeg hij zijn handen voor hem tegen elkaar waardoor de twee luchtstromen zich samenvoegde. Ze vlogen op Fred af. Alleen op Fred. Als ze niet zouden bewegen zou deze keer Fred van Pabu afgekegeld worden zonder dat Pabu er iets van zou merken behalve een afname van gewicht op zijn zadel.

Feel the wind of change

”Lev neeeeEEEE”, riep Fred nog uit voor ook hij van zijn bizon af werd geblazen. Daar ging hij dan, al lachend naar beneden stortend. ”Whieee” bracht de Air Nomad nog uit terwijl hij zijn lichaam een beetje als vlieger gebruikt. Er was een deuzige grijns op Lev's gezicht verschenen terwijl hij een beetje met zijn hoofd schudden. Dit soort idioterie zou nog een keer hun dood worden. Fred landde behendig op de berg die zich onder hen bevond. Lev ging op de rand van Mamun's zadel staan, spreed zijn armen en liet zich voorover kantelen voor een duikvlucht. Zijn armen langs zijn lichaam gestrekt om zo veel mogelijk vaart naar beneden te maken. Het enige waar hij niet aan had gedacht was zijn positie. Voor hij het door had zag hij Fred in een flits voorbij komen. Hij ging veel te ver naar beneden omdat hij te ver van het stuk waarop Fred geland was gesprongen had. "NOOOOOoooooooh," riep hij nog terwijl hij verder naar beneden viel. Er was een flink luchtkussen nodig om zijn snelheid te remmen. Zodra Lev omhoog keek zag hij pas hoe veel te ver hij gevallen was. Gelukkig landde Mamun enkele seconde later al naast hem. De bizon zuchtte een keer terwijl hij zijn kop schudde. Al snel kreeg Lev een lift naar waar Fred zich bevond. "Sorry Mamun, thank you Mamun", sprak de Head Monk waarna hij een kusje op het voorhoofd van het grote witte dier drukte. Met een flinke sprong kwam hij ongeveer een meter van Fred vandaan. "That went exactly how I didn't want it to go."

Feel the wind of change

Fred had in kleermakerszit gezeten toen Lev op het stukje gras was weggezet door zijn bison. Mamun verkoos al snel weer het luchtruim en voegde zich bij Pabu om wat rond te zweven. De jongen grinnikte na Lev's opmerking maar Lev's aandacht ging vooral uit naar wat hij in zijn handen had. Dat werd al snel duidelijk. Met een beetje airbending voor wat extra hoogte plaatste Fred een flowercrown op Lev's hoofd. ”There there”, sprak de jonge man voor hij zich weer op de grond liet zakken. Er werden twee armen om hem heen geslagen en een hoofd leunde tegen zijn borst. ”I missed you”, sprak Fred met een kleine glimlach op zijn gezicht. Lev sloeg vrijwel automatisch zijn armen ook om de ander heen. "I missed you too, Fred. Oh and you have to teach me how to make one of those, I'll make you one too." Het was altijd fijn om Fred weer te zien als hij op zo'n reis was geweest. Vaak was het een lichte cultuurshock en vereiste het veel etiquette en netheid. Nogal vermoeiend als je het Lev vroeg. Terug bij de Air Temple en zijn hechte vriend kon hij weer helemaal zichzelf zijn. ”How was your trip?” vroeg Fred hem. Lev grinnikte kort waarna zijn deuzige glimlach weer op zijn gezicht verscheen. "Cold mostly, but also a mix of official and personal. Alison Olivia is probably the best leader to meet, the other ones are a little... more like stern I guess?"

Feel the wind of change

De reactie die kwam was typisch. ”Sure thing! Let me show you right now, actually”, sprak de jonge man voor hij Lev al aan zijn hand mee trok richting de plek waar hij zojuist had gezeten. Lev vertelde zijn verhaaltje over de Noordpool terwijl Fred alvast begon met het verzamelen van bloemen. ”Aren’t the others much older as well? I mean, I could get why they’re trying to display their authority?” Lev gaf een kort knikje. "Most are older, Alison Olivia isn't though, and I don't quite see why displaying authority has to be through war," verzuchtte de jonge man. Het zou zo geweldig veel makkelijker zijn als ze dat gewoon even op een andere manier zouden doen. Een manier die geen levens zou kosten liefst. ”Okay I’m going to show you the easiest way first. It’s not for a complicated one but it’s quick and fun”, zei Fred voor er een lading aan bloemetjes voor zijn neus werd neergelegd. En daar begon het voorbeeld, stap voor stap. En Lev maar proberen om het na te doen. Niet helemaal soepel. Voor zijn gevoel maakte hij veel te veel bloemetjes kapot in het proces, die waren dan niet meer bruikbaar. Zodra het zoveelste kopje afbrak zuchtte de jonge man kort. Het steelloze bloempje plaatste hij zachtjes op Fred's hoofd. "This might take a while," vertelde hij met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. Vervolgens ging zijn opperste concentratie weer uit naar de bloemetjes voor zijn neus.

Feel the wind of change

Fred knikje op Lev's woorden over de oorlog. ”I don’t get why there has to be war at all, for whatever reason”, sprak hij vervolgens. Deze weer was het Lev's beurd om instemmend te knikken. Waarschijnlijk kwam het ook voor een deel door hun opvoeding, dat ze het nut van de oorlog niet in zagen. Met een bemoedigende glimlach op zijn gezicht schoof Fred wat meer zijn kant op. Er werd een nieuw bloemetje gepakt en tussen zijn vingers geplaatst, terwijl Fred zijn handen om de zijne plaatsten. ”Try holding it more like this”, sprak de jonge man. Lev bestudeerde even hoe hij het bloemetje nou precies vast had voor hij een keer bevestigend knikte. Fred's warme handen waren een fijne verbetering als je keek naar hoe koud zijn handen waren geweest op de Noordpool. ”That way, there is less risk of tearing the stem”, vertelde Fred voor hij zelf ook nog een bloemetje er bij pakte. Hij deed een tweede keer voor hoe het moest voor hij weer sprak. ”Like this”, zei hij haast alsof het zo makkelijk was. Nou niet voor de onervaren Lev hoor. De eerste paar gingen weer redelijk maar daarna sneuvelde er weer een knopje. Net zoals het vorige knopje dat was gesneuveld plaatste Lev deze weer op Fred's hoofd. "Okay so if I fail to do this I'm just going to put random flowers in your hair alright," lachte Lev voor hij weer geconcentreerd verder ging aan de flowercrown. Het ging deze keer al iets beter dan eerst maar zo goed als LFred was het nog lang niet.