Steady as the beating drum

De zon was nog niet op, maar Varija’s ogen vlogen als vanzelf open en ze was onmiddelijk klaarwakker. Binnen enkele tellen zat ze rechtop in haar bed en strekte ze haar armen boven haar hoofd. Ze keek niet naar het raam om te zien hoe laat het was; ze wist dat het vijf minuten voor vier was. Ze stond iedere ochtend om vijf voor vier naast haar bed, zoals ze dat al zes jaar moest. Ze was de jongste acolyte in de temple, dus was het haar taak om op de vervelendste tijd het vuur te checken. Jaren geleden had ze het daar zwaar mee gehad, had het zelfs een woedeuitbarsting teweeg gebracht, maar na zes jaar was ze er wel aan gewend.

Zachtjes neuriënd hees ze zichzelf uit haar bed en hees zichzelf in haar gewaad. Ook dat ging haast als vanzelf, al had het meer dan genoeg lagen dat ze er vroeger, toen ze nog thuis woonde, mee geholpen zou zijn. Nu wist ze niet beter en had ze al jaren geen bediende nodig gehad.

Zelfs in het donker vond ze haar slippers – zoals altijd op hun vaste plek bij de deur – en stapte er gemakkelijk in, waarna ze zachtjes de deur opende en haar kamer uit glipte. Ze sloot de deur net zo stilletjes en volgde de bekende weg naar het vuur in het binnenste van de tempel. Het brandde nog, zoals altijd, tot Varija’s opluchting. Ze wist rationeel wel dat de kans dat het plotseling uit zou gaan vrij klein was, maar toch hield ze altijd even haar adem in vlak voordat ze de ruimte betrad. Je wist immers maar nooit.

Net als iedere ochtend knielde ze voor het vuur neer en sprak ze het traditionele gebed uit dat erbij hoorde om vier uur ’s nachts, waarin ze bad om voorspoed en geluk voor de koninklijke familie en kracht en welstand van de tempel en haar Sages. Toen ze ook dat gedaan had, begon de rest van haar dag: het voorbereiden van het ontbijt voor de rest van de Sages en acolytes, het vegen van de hoofdkamer van de tempel, waar het publiek die dag ook zou mogen komen, en het nakijken van de donatiekistjes. Ze jaagde een zwerfkat weg van de trappen en opende de deuren. En toen was het uur dat haar restte voor de rest van de tempel zou ontwaken eindelijk van haar.

Ze wist van Fen Zhu dat de meeste acolytes die haar functie hadden gehad, meestal dat uur gebruikten om nog even terug naar bed te gaan. Varija had dat ook gedaan, in het begin, maar daar werd ze alleen maar duf van. Ze functioneerde veel beter als ze dat lege uur actief bezig bleef, dus werkte ze meestal aan haar firebending. Ze kende alle oefeningen nog die ze vroeger van haar masters geleerd had, en het doorwerken van alle oefeningen kostte haar vrijwel het gehele uur. Tegen de tijd dat ze klaar was, hoorde ze de eerste Sages ontwaken en rondschuifelen in de tempel.

Zoals altijd at Varija haar bescheiden ontbijt met de acolytes, met de Sages aan een aparte tafel verheven boven de rest. Ze praatte met vrijwel niemand, zelfs niet met Fen Zhu, die aan het andere einde van de tafel zat. Ze bleef als laatste aan tafel zitten alleen omdat het haar taak was te zorgen voor de afwas; als ze die eenmaal gedaan had, kon ze pas de straat op. De Sages verlieten zelden de tempel tenzij de Fire Lady hen bij zich riep, dus viel het de acolytes ten dele voor alle religieuze taken in de stad te zorgen. Voor Varija hield dat in dat ze vaak wat doelloos rondliep, op zoek naar hulpbehoevenden, met een lege geldbuidel in haar sjerp gestoken voor het geval mensen wat wilden doneren – wat zelden gebeurde.

Het was acht uur geweest tegen de tijd dat ze eindelijk de straat op kon. Het was al aangenaam warm, vooral in haar gewaad, en er stond een mild zonnetje. Varija liet haarzelf er zo’n tien seconden van genieten alvorens ze haar ogen weer opende en aan haar vaste ronde door de stad begon. Misschien dat vandaag de dag zou zijn dat ze eindelijk eens wat meer kon doen dan enkel doelloos rondlopen. Ooit moest er toch wel iemand zijn voor wie ze iets zou kunnen betekenen.