Re: Shelter

van **Storme** wo apr 18, 2018 4:35 pm

Storme

AND ONCE THE STORM IS OVER, YOU WON'T REMEMBER HOW YOU MADE IT THROUGH; HOW YOU MANAGED TO SURVIVE. YOU WON'T EVEN BE SURE WHETHER THE STORM IS REALLY OVER. BUT ONE THING IS CERTAIN: WHEN YOU COME OUT OF THE STORM, YOU WON'T BE THE SAME PERSON WHO WALKED IN. THAT'S WHAT THIS STORM'S ALL ABOUT.

Het brood was niet bepaald een stuk taart, maar het leek voor haar wel zo. Ze keek er bijna kwijlend naar toen het uitgepakt was, maar aarzelde om erin te bijten. Ze wou niet hulpeloos of wanhopig lijken. De opmerking van haar zus streek haar tegen de haren in en dat was duidelijk zichtbaar in de boze blik die ze haar wierp. Zo'n blik die haar familie vast al te goed kende; het was meestal het teken dat ze een woede-aanval zou krijgen en dat ging vaak gepaard met vernieling. "Ik ben niet dom!", zei ze, niet langer meer op de fluistertoon die ze aangehouden hadden. Enkele mensen keken naar haar, maar daar hield ze geen rekening mee. Mensen keken zo graag; maar iets doen, dat deden ze veel minder. "Ik wist heus wel wat ik deed! En als om haar punt bij te staan, stampte ze boos met haar voet op de grond waardoor de aarde lichtjes schudde. Ze was geen krachtige bender; maar haar woede was de sterkste van al haar emoties en dat uitte zich dan ook. "Ik heb papa en mama's geld helemaal niet nodig!" En als om dat te bewijzen, wierp ze het stuk brood zo hard als ze kon weg. Haar grijze ogen volgde het terwijl het tegen het aarden plafond botste en in een plas op de grond plonste. Storme had meteen spijt van haar irrationeel gedrag, maar je zou het niet kunnen zeggen aan de boze blik die ze daarna naar haar zus stuurde. Ze hield van haar, echt - maar ze was snel op haar teentjes getrapt en dat was Nao schijnbaar vergeten in het jaar dat ze apart waren.

TAGGED: Nao

van **Nao Ginmaru** wo apr 25, 2018 6:22 pm

Guardian of the

silver castle

Oh God, die blik herkende ze uit duizenden. Nuan was boos, en dat nog wel over een opmerking die niet eens echt vervelend bedoeld was. Had ze kunnen zien aankomen natuurlijk. "Ik ben niet dom!", riep haar zusje terug. De fluistertoon waarop ze met elkaar hadden gesproken was volledig verdwenen, geweldig weer. "Ik wist heus wel wat ik deed!", riep ze terwijl ze met een voet op de grond stamte. Net een boos kind. Het enige verschil was dat het bij haar een lichte trilling in de aarde veroorzaakte vanwege haar Earth bending. "Ik heb papa en mama's geld helemaal niet nodig!" En daar vloog vervolgens het brood door de lucht. Met een doffe plof kwam het tegen het plafond aan om vervolgens naar beneden te vallen, recht in een plas. Dat was dus niet meer te eten. Nao draaide zich weer richting haar zusje en zuchtte luid. Thuis mocht ze dat niet maar hier kon dat geen kwaad. "Nu...", begon Nao op een lichtelijk geïrriteerde toon. "Hopelijk realiseer je je dat we nu BEIDE geen eten meer hebben?" Aan de ene kant was haar stem even rustig als altijd maar aan de andere kant was er ook een duidelijke irritatie in te vinden.

●●●●

van **Storme** ma mei 07, 2018 7:00 pm

Storme

AND ONCE THE STORM IS OVER, YOU WON'T REMEMBER HOW YOU MADE IT THROUGH; HOW YOU MANAGED TO SURVIVE. YOU WON'T EVEN BE SURE WHETHER THE STORM IS REALLY OVER. BUT ONE THING IS CERTAIN: WHEN YOU COME OUT OF THE STORM, YOU WON'T BE THE SAME PERSON WHO WALKED IN. THAT'S WHAT THIS STORM'S ALL ABOUT.

Nao klonk duidelijk ook geïrriteerd, maar haar irritatie kon niet op tegen die van Storme. Toen ze dan ook opnieuw het 'koosnaampje' gebruikte dat ze al sinds ze allebei kind waren tegen haar zei, vernauwde ze haar grijze ogen nog wat meer. Ze haalde haar handen door haar slordig kortgeknipte haren en zuchtte lichtjes. Vroeger was haar haar langer geweest, maar in een leven op straat bleek dat niet bijzonder makkelijk. In de eerste plaats al omdat je het vaker moest kammen en ze weinig zin had in dreadlocks. Daarom had ze het maar kortgeknipt, zelf natuurlijk, met een schaar die ze ergens had gevonden. De kapper was duur, oké? "Noem me geen Nu, mijn naam is Storme nu.", zei ze, haar stem geïrriteerd maar duidelijk niet écht boos. Storme was eigenlijk eerder moe. Irritatie was altijd de emotie die het duidelijkst was, nog meer als ze moe was - want dan had ze niet meer de energie om vrolijk of verdrietig te zijn. Haar gezicht zag er ouder uit dan een jaar geleden, en niet alleen door de tijd die verstreken was. Op straat leven was heel wat stress. "En we weten allebei dat je waarschijnlijk wel wat van pap's geld bij hebt om eten te gaan kopen.", zei ze, stiller nu terug, terwijl de regen om hen heen minder hard begon te gieten en slechts een zacht getik tegen het aarden dakje werd.

TAGGED: NAME, WORD COUNT, ANY OTHER NOTES

van **Nao Ginmaru** di mei 29, 2018 6:46 pm

Guardian of the

silver castle

Ze hadden weer eens ruzie, dat was lang geleden eigenlijk. "Noem me geen Nu, mijn naam is Storme nu.", sprak de brunette met een geïrriteerde stem. Nao rolde een keer met haar ogen om duidelijk te maken dat ze totaal geen manier had om dat te kunnen weten. Nuan, of nu Storme, was weg gelopen zonder contact. Hoe zou zij nou weer moeten weten dat ze met een andere naam door het leven ging. Tot een paar minuten geleden wist ze niet eens waar haar zusje heen was verdwenenen, laat staan of ze nog leefde. "En we weten allebei dat je waarschijnlijk wel wat van pap's geld bij hebt om eten te gaan kopen." Nao kneep haar handen tot vuisten, altijd maar die aannamens. Nao wierp een scherpe blik op haar zus, haar ogen schoten dolken. "Dat brood was het enige wat ik bij had, een voor heen, een voor terug. Ik draag geen cent bij me," sprak ze koud waarna ze haar hoofd weer van haar zusje weg draaide. Lekker dan. Altijd als ze een goede daad wil doen kreeg ze negatieve karma, waar sloeg dat nou weer op?

●●●●

van **Storme** di jun 26, 2018 1:12 pm

Storme

AND ONCE THE STORM IS OVER, YOU WON'T REMEMBER HOW YOU MADE IT THROUGH; HOW YOU MANAGED TO SURVIVE. YOU WON'T EVEN BE SURE WHETHER THE STORM IS REALLY OVER. BUT ONE THING IS CERTAIN: WHEN YOU COME OUT OF THE STORM, YOU WON'T BE THE SAME PERSON WHO WALKED IN. THAT'S WHAT THIS STORM'S ALL ABOUT.

Storme sloeg haar armen over elkaar en balde haar vuisten tot haar knokkels wit zagen - een gebaar dat gepaard ging met de trilling van de grond. Haar bending was het krachtigst als ze boos en gefrustreerd was - maar het was dan ook het minst gecontroleerd. "Van een beetje honger ga je heus niet sterven!", riep ze haar zus toe, pijn hoorbaar in haar stem. Haar sterke uiterlijk verbrokkelde langzaamaan en ze had het niet door. Storme had honger geleden in haar koppigheid; en ze was hier nog steeds. Zo'n 10 kilo lichter dan toen ze vertrok en ondanks alles niet veel volwassener maar vooral veel bitterder. Ze was zo'n onnozel kiek. Ze was zo dom. Niet dat iemand haar dat ooit luidop zou horen zeggen. Ze had haar pad gekozen en nu zou ze haar pad uitlopen. Maar dat nam niet weg dat het stak om haar zus opnieuw te zien, gezond en bijna stralend, zonder ingevallen wangen of warrig, zelfgeknipt haar. Ze was bewust zo ver mogelijk van huis gegaan - deels omdat ze niet herkend wou worden, deels omdat ze hen niet meer wou zien. Dat zou het te makkelijk maken om terug te keren wanneer ze niet meer terug wou. Een deel van haar wenste dat ze haar zouden dwingen terug te komen - een ander deel wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.

TAGGED: Nao Ginmaru

van **Nao Ginmaru** di jun 26, 2018 6:49 pm

Guardian of the

silver castle

De aarde begon weer te trillen. Vanuit haar ooghoeken zag Nao dat haar zusje haar handen al tot vuisten had gebald. Het ging weer helemaal de verkeerde kant op. "Van een beetje honger ga je heus niet sterven!", riep Storme haar toe. Nao rolde een keer met haar ogen waarna ze duidelijk geërgerd zuchtte. Ondertussen begon het vervelend te worden, dat explosieve karakter van haar zusje. "Dat maakt geen verschil in het feit dat er nog steeds mensen sterven van de honger. Voedsel weggooien is dan een beetje.." de rest van de zin maakte met een suggestieve houding af. Dit gesprek begon behoorlijk vervelend te worden. Storme was zo ongeveer zo boos als het maar zijn kon en Nao begon het ook helemaal zat te worden. "Dus?" Dit was zo ongeveel de meest open vraag die je maar kon krijgen. De manier van het interpreteren van de vraag was al heel uitgebreid, laat staan de mogelijke antwoorden. Wat de vraag zou zijn en wat het antwoord er op zou zijn was nu volledig aan Storme.

●●●●

van **Storme** di sep 18, 2018 8:02 pm

Storme

AND ONCE THE STORM IS OVER, YOU WON'T REMEMBER HOW YOU MADE IT THROUGH; HOW YOU MANAGED TO SURVIVE. YOU WON'T EVEN BE SURE WHETHER THE STORM IS REALLY OVER. BUT ONE THING IS CERTAIN: WHEN YOU COME OUT OF THE STORM, YOU WON'T BE THE SAME PERSON WHO WALKED IN. THAT'S WHAT THIS STORM'S ALL ABOUT.

Storme rolde simpelweg met haar ogen toen Nao iets zei over hoe voedsel weggooien nogal verspilling was. Oh, alsjeblieft, alsof ze daar ooit iets omgaven thuis wanneer ze weer veel te veel eten hadden, een luxe maaltijd van proporties waarin ze nu al eeuwen niet meer gegeten had. Ze was veel afgevallen; ze was altijd slank geweest, maar nu was het eerder mager. Als de versleten kledij die ze droeg iets strakker was had je haar ribben er zo door kunnen tellen. Maar Storme was koppig en niet van plan op te geven voor zoiets oppervlakkig. "Dus wat?", riep ze terug, en even was ze terug thuis - in Nao's slaapkamer, omringd door speelgoed, roepend naar elkaar omdat ze het weer niet eens konden worden over wat ze zouden doen. Ze voelde zich weer zo'n klein kind, en niet op de goede manier. Storme slaakte een geïrriteerde zucht en draaide zich om, weg van haar zus. Waarom moest die hier ook ineens opduiken? Het ging zo goed zonder hen te zien, en nu ze weer geconfronteerd was met het makkelijke luxeleventje dat ze vroeger leidde voelde ze haar zelfzekerheid afbrokkelen zoals het platform boven hun hoofd, nu ze het niet meer zorgvuldig intact hield.

TAGGED: Nao Ginmaru

van **Nao Ginmaru** do sep 20, 2018 7:11 pm

Guardian of the

silver castle

"Dus wat?", riep Storme haar kant op. Die typische houding, die kenmerkende toon in haar stem, die had ze altijd al gehad. Het onderwerp was nu anders maar op deze manier vochten ze al toen ze pas enkele jaren oud waren. Met een geïrriteerde zucht draaide haar zus zich van haar om. Nao rolde enkel een keer met haar ogen, wat een klein kind. Dat was het moment dat ze merkte dat het stenen afdak begon af te brokkelen. Een scheur ontstond een stukje naast haar. "What the..." bracht ze op fluistertoon uit voor het stuk steen naar beneden donderde. Nog net op tijd wist ze zich tussen de stenen plaat en een vrouw met een klein kind in haar armen te positioneren. Door het enorme gewicht van het stuk gesteente werd ze noodgedwongen op een knie gedrukt. De vrouw vluchtte snel onder het stuk steen vandaan terwijl het kind in haar armen begon te huilen. Het enige probleem was dat ze hier nu niet echt onder weg kon en als het nog veel langer zou duren ze dit gewicht niet meer aan zou kunnen. "Nuan!" schreeuwde ze, op de toppen van haar longen. Het was een mix van allerlei emoties. Wanhoop, frustratie en misschien een beetje dwang. Als niemand die stenen plaat van haar rug zou halen kon ze wel gedag zeggen tegen haar leven. Tegen haar hoop en dromen bij de Kyoshi Warriors, tegen de rest van haar familie en tegen Netsu.

●●●●

van Gesponsorde inhoud