Gefrustreerd probeerde Engel zich een weg te banen door de menigte die hetzelfde plan leek te hebben als hijzelf: na werk nog even snel de loutere basisbenodigdheden van de markt grissen voordat de marktstaanders zouden beginnen met het leegruimen van hun kraampjes. Normaal gezien was hij een stuk later klaar als admiraal zijnde vanwege de taken die de positie met zich meebracht, waardoor hij had verwacht dat de markt rond dit tijdstip wel enigszins uitgestorven zou zijn. Niet dus. Daarnaast zou je denken dat men wellicht gezag zou hebben voor hem vanwege het feit dat hij zijn werkkledij nog droeg, maar zelfs dat viel tegen. Het leek er eerder op alsof heel Capital City zich naar de desbetreffende straat had begeven om als een kip zonder kop nog de laatste inkopen te kunnen doen. Een lichtelijk geïrriteerde zucht ontsnapte uit zijn longen toen zijn ogen vielen op de enorme rij die bij de vleeskraampjes stonden, de laatste waar hij moest zijn aangezien hij al de rijst en groenten had gehaald, dus eerst naar een andere gaan was geen optie. Even overwoog hij om het vleesgedeelte deze avond te skippen, maar duwde het concept al snel aan de kant en begaf zich in de rij. Zijn ogen gleden over het aanbod terwijl hij met lichtelijke ongeduld wachtte op zijn beurt. Na wat een eeuwigheid leek te zijn geweest nam hij zijn bestelling in ontvangst en borg de andere twee tasjes op in de grootste zodat hij slechtst een enkeling hoefde te dragen. Lichtelijk hoofdschuddend keek hij terug op de drukke marktsstraat en besloot om een andere route te nemen richting huis. Het zou dan weliswaar een omweg zijn, maar hij hoefde zich in ieder geval geen weg terug te banen door de drukke menigte die hij achter zich liet.

Op een rustig tempo bewoog hij zich voort over het grijze pad uitgelegd over een keurig kort gemaaid grasveldje dat felgroen kleurde door de zon de volop de kans kreeg om erop te stralen. Een opvallend afstekend roodkleurig tenue in zijn ooghoeken trok echter zijn aandacht waardoor hij zijn gezicht omdraaide en zijn ogen op de bodyguard vielen. Het duurde dan ook niet lang voordat zijn diepbruine kijkers op de persoon tot wier deze behoorde vielen. Een dame rond zijn leeftijd met opvallend grijsgekleurde haren, oftewel Iris Aelwen van The Royal Family. Zover hij wist en had gehoord was ze niet de meest kundige verdedigingswijs waardoor een persoonlijke bodyguard hem niet verbaasde. Engel vertraagde zijn tempo toen hij door begon te hebben dat ze continu van haar papiertje naar hem opkeek en weer terug naar haar blaadje terwijl ze als een bezetene zo snel mogelijk lijnen vaststelde. Ze leek echter zelf niet door te hebben dat hij doorhad dat ze hem bestudeerde, te bekoren door haar bezigheid om het überhaupt door te hebben. Was ze hem nou aan het schetsen, of begon hij dingen te zien? Nieuwsgierig kwam hij tot stilstand en probeerde vanuit de verte te zien of wat ze op haar blaadje had hem enigszins representeerde, maar hij stond simpelweg te ver weg om het fatsoenlijk te kunnen zien. Kort twijfelde hij vanwege het feit dat hij tamelijke hongerig was en het liefst zo snel mogelijk een maaltijd wilde bereiden als hij thuiskwam om deze te stillen, maar zijn nieuwsgierigheid overwon en hij begaf zich naar de Aelwen en haar bodyguard die hem allang in de gaten in diens vizier had. Uit gewoonte en respect voor haar en de familie maakte hij een vuist met zijn ene hand en plaatste deze onder zijn gerechte handpalm waarna hij een subtiele buiging maakte om haar te begroeten. Hij wilde het niet riskeren om deze gewoonte per ongeluk over te slaan en in de problemen te raken. Desondanks probeerde hij wel nieuwsgierig naar haar schets te gluren, maar kon het nog steeds niet helemaal goed zien vanuit deze hoek. “Did my eye just catch you drawing me, Iris Aelwen?” sprak hij en besloot na kort twijfelen toch der achternaam eraan te plakken om het ietwat formeel te houden. Zo vaak sprak hij haar immers niet. “Or were you just unabashedly checking me out?” Gooide hij er impulsief kort daarna toch maar achteraan met een plagerige ondertoon toen het in hem opkwam, desondanks de eerdere formele toon, waardoor deze enigszins doorbroken werd. Een lichte grijns sierde ondertussen zijn gelaat. Hij wist niet eens of ze zulke opmerkingen tolereerde—maar om daarover nog na te denken was het nu al te laat.