Windless

Gefrustreerd staarde de blauwharige naar de minuscule golven van het oppervlaktewater, dat afgezien van de enkele golven, zo goed als honderdtachtig graden was. De stroming richting haar thuis was weinig tot niet bestaand. Hier wegkomen op het moment leek onderhand onmogelijk, gezien het feit dat ze geen peddels had meegebracht van huis en tussenin fire nation grenzen open en bloot watersturen op zee haar allesbehalve verstandig leek. Om hier nóg langer te verblijven verlangde ze echter ook niet naar. Continu had ze het gevoel dat mensen haar aanstaarden omdat ze niet in het gebruikelijke plaatje van de vuurnatie paste, met als grote attention catcher haar haarkleur, of haar dramatische reactie op pittig eten. Het vulde haar met het gevoel dat ze elk moment opgepakt kon worden, wat haar haren overeind liet staan van angst.

Bij schemering ving ze vanuit haar ooghoeken het silhouet van een diertje, een muisje leek het. Achterdochtig keek ze om zich heen of er geen toeschouwers aanwezig waren voordat ze haar arm in de richting van het diertje stak. In plaats van het te lokken bewoog ze met haar vingers om het kleine beetje bloed wat in het beestjes lijfje zat te sturen, ervoor zorgend dat het op een houterige wijze naar haar toe marcheerde totdat het voor haar voeten stond. De zwarte kraaloogjes van de muis stonden wijd opengesperd, overduidelijk niet begrijpend wat er gaande was. Voor haar eigen vermaak liet ze het diertje op zijn twee voorpoten balanceren en langzaam maar zeker de zee voor zich inlopen, enkel door de bewegingen van haar vingers aangezien het maar weinig bloed was om te sturen. Uiteindelijk liet ze haar hand zakken waardoor ze de kracht over het bloed verloor. Het duurde dan ook niet lang voordat het muisje zich uit het rustige zoute oppervlaktewater het land op had geworsteld en als een gek van Flynn wegrende. Nog voordat het diertje echter de bosjes in kon verdwijnen stak ze abrupt haar hand uit in diens richting, kromde deze waardoor hij tot een stilstand kwam, en liet hem op diezelfde houterige manier teruglopen door middel van vingerbewegingen. Als ze hier toch nog urenlang, als het niet dagen zouden zijn, moest wachten op een fatsoenlijke windsterkte in de goede richting kon ze zich net zo goed vermaken op haar eigen manier.

Een zwakke, licht sadistische, glimlach was verschenen rond haar lippen terwijl ze het muisjes bloed manipuleerde. Het gedroeg zich als haar kleine marionet, van vlees en bloed. Ze was altijd al op haar hoede geweest tijdens het bloedsturen, menig mens had er geen respect voor, zelfs niet in de waterstammen. De jonge waterbender begreep dat het concept van iemands lichaam tegen diens wil acties kunnen laten ondernemen moreel conflicterend was. Desondanks vond Flynn dat het principieel een perfect geheimwapen kon zijn voor het geval dat er iets gebeurde tussen de vier naties, de waterstammen zouden zich dan perfect kunnen verweren. Ze vond dat men veel te kortzichtig naar het bloedsturen keek, natuurlijk riep het morele vragen op—maar roep elke actie in principe niet zulke vragen op?
"That's quite a spectacle," rukte een onbekende stem haar uit haar gedachtes. Vrijwel meteen liet ze haar hand waarmee ze zonet nog het muisje in bedwang hield zakken waardoor het beestje de vrijheid kreeg om snel te vluchten. Zo onschuldig mogelijk ging ze op haar handen zitten alsof ze daarmee zonet niks had uitgevoerd, maar de spanning was overduidelijk in haar lichaam te detecteren. Wat moest iemand in hemelsnaam hier, op dit tijdstip, op dit stukje afgelegen strand? Net nu zij hier haar ding zat te doen? Flynn zuchtte diep om zichzelf te kalmeren. “Well, you must’ve got a different perspective on what is ‘spectacular’ then,” begon ze, haar hart in haar keel kloppend. “These tiny waves aren’t exactly what I call ‘spectacular’,” vervolgde ze. Ze wist dondersgoed dat de vreemdeling daar niet op had gedoeld, maar toegeven aan wat ze zonet aan het doen was zou ze niet doen.  Gespannen staarde ze voor zich uit over de zee waar geen eind aan leek te komen, zich niet durven om te draaien om oog in oog komen te staan diegene die binnen was binnengedrongen in haar kleine privébubbel.

Haar ademhaling steeg vanwege de vreemdeling achter haar, eentje die niet even aardig klonk als de vrouw die haar toen een flesje water had aangeboden op de bazaar. Waarom had ze dan ook besloten om überhaupt voet te zetten binnen de grenzen van de vuurnatie, waarom? Nerveus klemde Flynn haar tanden op elkaar nadat ze had gereageerd op de opmerking van de indringer. Fight or flight? More like Freeze. Ze kon immers niet vluchten, want waar moest ze heen zonder dat de persoon iedere omstandiger op haar vluchtroute alarmeerde? Als ze zou vechten zou ze zichzelf gegarandeerd exposen, waardoor een vriesreactie die overgebleven optie was en haar lichaam overnam.
"Hmm... I guess so," klonk er achter haar waarna al snel enkele voetstappen in haar richting volgden. Net op het moment dat Flynn de moed bij elkaar had geraapt om achterom te kijken voelde ze hoe haar hart een slag oversloeg toen de -wat ze kon opmaken in het donker- roodharige haar armen om haar nek heensloeg en vervolgens haar gezicht liet rusten bij Flynns oor. De adem van de waterstuurder stokte in haar keel terwijl ze van schrik wat naar voren schoof om een beetje afstand tussen beiden te creëren. Ze zat middenin het hol van de leeuw, met zijn vuurrode manen. "But I know that you have the power to make them bigger, more spectacular." Een zacht gegrinnik was te horen. "Maybe even the power to control me, hmm?" volgde er. Vrijwel meteen schudde ze haar hoofd en probeerde de onbekende armen van haar schouders af te vegen, het allesbehalve een comfortabele positie vindend. “No..no I cannot actually,” sprak ze waarbij ze lichtjes trilde en kwam overeind van haar zittende positie zodat ze zich minder kwetsbaar voelde. Het was niet eens gelogen, ze had nog nooit het bloedsturen op een persoon uitgeoefend. Ze had nog nooit een testobject gehad om het op uit te proberen. Daarnaast beschikte ze zover ze wist alleen over de principes van het bloedsturen waardoor het haar onwaarschijnlijk leek dat ze de macht zou hebben om een heel menselijk lichaam volledig in bedwang te kunnen houden. “What do you want? Money? Just tell me and leave me alone please,” sprak Flynn, in de hoop het licht van de conversatie op een ander punt te schijnen. Zolang het maar niet over water of bloed ging.

Flynns zintuigen stonden op scherp terwijl ze zelfs de meest minuscule bewegingen van de roodharige analyseerde op potentieel gevaar. Hoe kwam ze überhaupt terecht op precies dezelfde afgelegen plek als zij op dit tijdstip, had ze haar gevolgd? Of was het gewoon écht puur toeval dat hun paden elkaar kruisten? Sceptisch jegens de aard van de vrouw ontkende de waterbender het feit dat ze minstens de beginselen van het bloedsturen onder de knie had, wie weet wat ze zou ondernemen als ze een bekentenis van haar tong wist te schrapen.
"Why are you in such denial? I won't bite you, atleast not that hard," bracht diegene tegenover haar uit, blijkend dat Flynns ontkenning toch niet zo overtuigend over was gekomen als ze had gehoopt. De blauwharige trok haar wenkbrauwen op bij de opmerking en schudde zachtjes haar hoofd alsof ze onzin uitkraamde, maar besloot er niet verder op in te gaan, concluderend dat het de verstandigste beslissing was. Als ze iets niet uit haar mond kwam kon het ook niet tegen haar gebruikt worden, right?
Tot haar teleurstelling accepteerde de onbekende geen geld inruil dat ze haar met rust zou laten. Een diepe zucht ontsnapte uit de blauwharige haar longen. Waarom moest ze er óók nog een tegenover haar hebben die niet belust was op geld zoals menig mens?
"A name and some cool bending tricks would do it," stelde ze uiteindelijk voor in plaats van geld. "Impress me baby," vervolgde ze met een uitdagende lik over haar stem. Een ongemakkelijk expressie vormde haar gelaat toen ze voelde hoe de blauwe ogen over haar vormen heen gleden alsof ze een stuk vlees was dat gekeurd werd. “Look, I don’t know what deluded you into thinking that I’m a bender—but I don’t master any kind of bending,” ratelde ze, alsnog proberend de vuurharige naast dat ze dat letterlijk had gedaan, ook nog figuratief van haar schouders te schudden. Met moeite probeerde ze een zelfverzekerde stance aan te houden om het met sproeten bedekte meisje te misleiden dat ze niet bang voor haar was, terwijl haar hart van binnen overuren draaide door de angst voor de vrouw haar intenties. “You were probably just disillusioned by the dark,” probeerde ze het incident vervolgens weg te wuiven alsof het niks was, hopend dat ze aan zichzelf zou beginnen te twijfelen en haar met rust zou laten.