Better now.

Opstaan was bijzonder eenzaam. Haar beide ouders verbleven elders, voor zaken hadden ze erbij vermeld. Twee dagen en twee nachten zouden ze wegblijven, wat voor Avalynn betekende dat ze het rijk voor haarzelf alleen had. Of zoals men zei; zodra de kat van huis, dansen de muizen op tafel. Vlak nadat haar ouders waren vertrokken had hun dochter de bediendes in huis opgedragen op te rotten. Uiteraard niet in die exacte woorden, de bediening verdiende immers niet op zo'n manier behandeld te worden. Het was diepe frustratie die haar op zo'n agressieve wijze liet denken. Voor eens wilde ze rust. Gewoon een paar uurtjes waar niemand aan haar hoofd zou lopen zeuren.
En die rust had ze gekregen. Geeuwend schopte ze de dekens van haar lijf, daarbij alles verhullend. De temperaturen waren hoog genoeg om zonder enige fabricatie te slapen en het scheelde dat ze zich voor niemand hoefde te bedekken. Terwijl ze overeind kwam haalde ze een hand door haar blonde wilde lokken, alles naar één kant gooiend. Voor de eerste ultieme vrije dag stond een bezoekje op de planning. Iemand waar ze al een tijdje langs wilde wippen maar daar geen tijd voor werd gegund. De gedachte aan hem toverde een speels grijnsje rondom haar zacht roze lippen. Ze wist precies waar ze hem kon vinden op zo'n dag als vandaag.
Na het openen van de gigantische kledingkast, dat zo wat een hele muur in beslag nam, trok Ava een Wynter-ontworpen outfit van de hanger af. Geheel zwart gekleurd, waarvan enkel de twee verschillende soorten textiele zorgden voor enige contrast. Zorgvuldig knoopte ze de top gedeeltelijk dicht- de bovenste twee bewust overslaand. Niet eens met voorbedachte rade of zo, persoonlijk vond ze het mooier staan. Teder liet ze beide handen langs haar lichaam gaan terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek. Het kon ermee door. Vervolgens fikste ze haar haren, die ze in een fiere staart bond. Maar het was de make up die haar een onbeschroomde uitstraling gaven; alsof ze in staat was iedereen uit de weg te slaan. Hah.
Kort daarna vervolgde de blondine haar weg richting Fire Fountain City. Te voet, sinds ze een behoefte had aan lichaamsbeweging. Tenslotte kreeg ze op deze wijze veel meer mee van de wereld rondom d'r. Af en toe nam ze wel eens een momentje om te genieten van het leven, the cheesy fuck she was. Uiteindelijk kwam ze aan bij de desbetreffende locatie, die ze zonder twijfelen met een geheimzinnige glimlach betrad. Warmte omarmde haar. Geluiden van klingelde metalen weerklonken in haar oren en terwijl ze alles op d'r in liet werken vouwde ze haar handen geduldig samen. Wachtend tot iemand haar zou bedienen.  Degene die om het hoekje kwam zeilen liet haar opkijken, ze wilde hem begroeten maar raakte halverwege afgeleid door.. Nou ja, zijn lichaam natuurlijk. De glinsterende spieren brachten haar voor enkele seconden van het padje, tot Ava zich op tijd wist te herstellen. ,,Goodday Mister Castle," begon ze op formele wijze, echter waren haar blauwe ogen die vrijgaven dat ze zich verre van "formeel" wilde gedragen. ,,I am in need of a sword, and I believe you can help me with that one."

Ze kon er geen precieze vinger opleggen waarom Evan altijd in haar achterhoofd rond spookte. Eigenlijk gebeurde dat al vanaf dag één, vele jaren terug toen haar vader haar had meegenomen naar de Castle familie. Zelfs als jong meisje had ze kunnen vernemen dat er iets niet helemaal lekker lag destijds. Hoe ze op een soort afstand van de jongen werd gehouden. Ja, er waren momenten geweest waarop ze konden communiceren maar nooit voor lang. Nooit lang genóeg. Wellicht was dat de reden waarom ze hem op een één of andere reden niet kon vergeten. Alsof Evan net een onbereikbare schat was, die bewust van haar werd weggehouden maar ze het koste wat het kost moest hebben. Pas op latere leeftijd was de reden duidelijk aan haar gemaakt. Eentje die ze meer dan absurd vond. Mannen, wat moest je ermee?
Onder haar huid kroelde een schuldgevoel. Na de dood van Evan's vader had ze er voor de jongen willen zijn. Had ze een schouder willen bieden waarop hij had kunnen steunen. Ze had een poging gedaan, maar of het goed genoeg was geweest? Avalynn's gevoel lag er negatief onder, vooral omdat ze zich op vriendschappelijk vlak gigantisch onzeker voelde. Contact met leeftijdsgenoten was nihil geweest, mede dankzij hun status. Iedereen die "onder" hen bevond werd zoveel contact mee vermeden, wat ervoor gezorgd had dat Avalynn relatief eenzaam opgroeide. Maar wat ze niet kende, werd niet gemist. Behalve Evan.
Nadat ze wederom Evan's blik vond -ditmaal op de correcte hoogte- nam ze dezelfde arrogante houding als degene tegenover haar aan. Ze rechtte haar rug, schouders naar achteren en haar kin ietsjes omhoog getild, terwijl in haar ogen een hoogmoedige blik lag. Een tijd terug had ze zich verschrikkelijk klein gevoeld. Sinds die tijd zwoor ze haarzelf zich nooit weer zo te laten voelen, ongeacht wie er voor haar stond. ,,Indeed," begon ze. Intussen ontvouwde ze haar handen, die op dezelfde manier op de balie plaatsend zoals Evan had gestaan, waarbij ze wat naar voren boog. ,,It is none of your concern. Besides, not everything is about power." Kort daarna drukte Avalynn haarzelf weer recht, erin falend een glimlach tegen te houden. Hoogst waarschijnlijk had Evan gelijk- ze zou vast te zwak zijn om juist met een zwaard om te gaan. In ieder geval niet op het niveau waarmee de mannen bewogen. Maar sinds ze geen controle kreeg over haar eigen bending, wilde ze in ieder geval iets hebben waarmee ze zich kon verdedigen.
Stilletjes volgde ze Evan's bewegingen, glimlachend weliswaar, en maakte een kleine buiging zodra zijn lippen de rug van haar hand aanraakte. Als ze toch dit formele toneelstukje opvoerde, dan paste dat er ook prima bij. ,,Way too long if you ask me." Er lag een verontschuldigende ondertoon in haar vrouwelijke klanken, die verraadden hoe schuldig ze zich er wel niet onder voelde. Maar ze waande niet te lang in die emotie, zeker niet nadat ze een man de ruimte in zag loeren. Waarschijnlijk de grote baas. Gauw duwde ze Evan terug naar de balie, zachtjes lachend. ,,At least pretend to serve me as one of your customers, before you get fired or anything," fluisterde Avalynn, haar kijkers die amuserend leken te lachen. Ze verhief haar stem, die duidelijk te horen was in de achterkamers van het gebouw; ,,If not a sword, what else might be suitable?" Een serieuze uitdrukking sierde haar gezicht, net zolang tot the big man uit het zicht was verdwenen. Meteen verdween het masker, waardoor haar volledige aandacht terug bij Evan lag. ,,So, Sir Evan Castle, how has life been treating you lately?" Oprechte nieuwgierigheid weerspiegelde van haar stem. Als ze hem zo bekeek, leek hij het meer dan prima te doen.

Zijn woorden waren zo logisch, weerklonken zo simpel dat Avalynn's schuldgevoel lichtelijk verdampte. Inderdaad, zowel Evan als zijzelf had een eigen leven te leiden. Helaas bleef de wereld doordraaien, in wat voor tijden dan ook. En hoewel de blondharige jongedame wel eens wenste een pauze knop te bezitten, kon ze niets anders dan gewoon met de tijd meedraaien. Alles blijven slikken, alles doorstaan, waar geen moment rust werd gegund. Het afgelopen jaar was dan ook behoorlijk hectisch geweest. Een jaar waarin ze haarzelf had verloren en nu langzaamaan weer bij elkaar aan het rapen was. Stukje bij beetje, steeds weer een stapje verder. Een proces waarin Avalynn zich ongelooflijk afgezonderd voelde. Geen ziel op aarde die wist wat ze doorstond. Geen arm waarvan ze warmte af kon stelen voor comfort. Maar dan was dat ook niet iets waar ze naar hunkerde, puur uit onwetendheid. Binnen de Wynter-familie was het ieder voor zichzelf. Over gevoelens werd niet gesproken. Dat hield haar op de been- wetende dat als zij het volhielden, zij hetzelfde kon. ,,Alright," was haar enige reactie, haar stem klein houdend en een subtiel glimlachje die liet merken dat ze zijn woorden waren gehoord.
Evan's statement over haar status liet haar beide wenkbrauwen optrekken. Er ontstond een moment waarop de meesten zouden denken dat ze zo'n houding niet toestond, maar de jongen tegenover haar wist beter. Van alle mensen op deze planeet leek Evan haar nog het beste te kennen. Vandaar dat Avalynn het onbelangrijk vond te laten zien dat ze verre van serieus was. Hij zou haar toch wel door hebben. Zelfs na al die jaren van verwaterd contact. ,,Quite an expectation you have," reageerde ze monotoon. ,,But sometimes there are exceptions." Na het laatste woord over haar lippen te laten rollen, gunde ze hem een knipoogje. Evan zou, of hij wilde of niet, altijd zo'n uitzondering blijven. Hij had een speciaal plekje in haar hart -hoewel ze dat voor haarzelf hield- en desondanks hij geen enorme hoge status had, leken zelfs haar ouders voor hem exceptie te maken.
Amuserende ogen richtte zich op de donkerharige jongen zodra deze terug achter de balie keerde. Goed, haar plan was wellicht niet helemaal waterdicht. In eerste instantie leek het een geweldig idee, daarbij volledig vergetend dat dit werkelijk zijn báán was. ,,Sounds interesting, you have my fullest attention. Can I please see them?" Teder streken de toppen van haar vingers over het donkere hout van de balie, in één soepele beweging. Zelfs na het vertrek van de opzichter behield ze haar onschuldige houding, slechts haar blik die meteen vrijgaf dat ze verre van onschuldig kon zijn.
Luisterend kantelde ze haar hoofd ietjes, onbewust weliswaar. Er verscheen een glimlachje, aangedreven door oprechte blijheid dat Evan zijn leventje op een rijtje leek te hebben. Werkelijk, op zo'n jonge leeftijd al zoveel bereiken. Geheel op eigen houtje, want al dat alles had hij weten op te bouwen na de dood van zijn vader. Toch kon Avalynn niet geheel opgetogen zijn bij al dat goede nieuws. De benoeming van het leger vergalde het een beetje, wist inwendig een misselijke golf op te wekken. Na een rijke historie met deze krijgsmacht was ze overtuigd dat iedereen er enkel minder van werd. Goed opgevoedde mannen die volledig omsloegen in harteloze varkens, die blindelings deden wat hen werd opgedragen. Stiekempjes bedankte ze het lot dat Evan daar nog geen onderdeel van uitmaakte. ,,How long will you be training? Or do they give you any time you need?" Al met al wist Avalynn haar onvrede erover te verbergen, het waren immers Evan's eigen keuzes.  ,,And even having your own place! Living the dream, is it not?" Een klein momentje waarin ze jaloers op hem was. Ze hunkerde naar het hebben van haar eigen huisje maar betwijfelde of haar ouders haar ooit lieten gaan. Sowieso niet voordat ze getrouwd zou zijn. Evan's vraag trok haar aandacht. Echter was het zijn blik die haar volledig vasthield. ,,No problems actually, no," begon ze geruststellend. ,,My parents are out of town for a few days and I ordered the servants to go home." Of hij haar bij die beslissing dom zou vinden of niet, deed haar eigenlijk weinig. Dit maal geen uitzondering. ,,I really dó need a weapon, since my bending and I are still no allies, and I am in no need of feeling totally helpless."