The road to nowhere

Guardian of the

silver castle

Heel misschien had ze toch gewoon om hulp moeten vragen. Maar nee, zo zat ze niet in elkaar. Aan dit soort dingen was toch wel te merken dat ze behoorlijk koppig was. Niet het type dat even zou laten zien dat ze verdwaald was. Dat zou zwakte tonen zijn. Of in ieder geval het was haar door verschillende docenten aangeleerd dat het zwakte tonen zou zijn. Maar ze wilde dan weer wel dat ze het zou zeggen als ze iets niet begreep. Zo vreemd. Maar goed, door die deels aangeleerde koppigheid was ze nu wel weer mooi verdwaald. Ze wist dat ze ergens in de buurt van Gaoling moest zijn, dat kon eigenlijk niet anders. Maar waar ze nou precies was? Geen idee. Nao had uiteindelijk haar zinnen er toch maar op gezet om het aan het eerste beste persoon te vragen. Dan zou ze in ieder geval de goede kant op gaan. Nadeel was dan wel dat ze momenteel omgeven werd door velden. Geen persoon in zicht, niet eens een gebouw. Haar ogen volgde de Fire ferret die voor haar neus over het pad heen en weer rende. Hij had een tijd niet veel ruimte gehad dus die energie moest er eerst uit. Dat zou dan waarschijnlijk wel weer resulteren in het feit dat hij moe zou worden en ze hem op een gegeven moment zou moeten gaan dragen. Dat was al veel vaker gebeurd. Doordat Netsu plotseling stopte keek Nao pas weer wat er echt voor haar was. Een boerderij, slechts een paar honderd meter van hun verwijderd. Eindelijk! Ze versnelde haar tempo wat op weg naar de boerderij, daar moest vast iemand zijn die haar de weg kon wijzen. Nu alleen even hopen dat haar casual kleding gecombineerd met de naginata die op haar rug gebonden was, geen verkeerde indruk zou opleveren. Was al een keer eerder gebeurd, wilde ze liever nu wel voorkomen. Bij de boerderij aangekomen zag ze zo snel niemand. "Hallo?", probeerde ze. Eigenlijk had ze er totaal niet over nagedacht wat ze zou gaan doen als er niemand zou zijn. Doorgaan of wachten tot er iemand zou komen?