Koala sheep madness

Na een lange dag op de basis, was Ryuu eindelijk onderweg naar huis. Er was een nieuwe groep rekruten binnen gekomen, en hoewel dat heel voordelig was voor de Fire Nation, was het een heel organisatorisch circus. Papieren moesten getekend worden, de rekruten moesten een nieuw onderkomen krijgen, plus ingedeeld worden in nieuwe units, plus de Captains moesten ingelicht worden.. Nu hij er over na dacht, kreeg hij opnieuw dat gevoel van paniek. Dat het niet goed zou komen, dat hij fouten had gemaakt, dat hij een teleurstelling was. Dat hij zijn taken niet goed had uitgevoerd en dat hij beter gedegradeerd zou worden. Bijna draaide hij zich om met de intentie om terug naar het hoofdkwartier te lopen. Maar hij hield zichzelf nog net tegen.

Eenmaal thuis zou alles beter gaan. Een kop hete thee en lekker ontspannen met Kumo en Ururi. Als er iets was wat hem tot rust kon brengen, dan was dat het wel. De High General liep zijn straat in, en kwam al gauw bij zijn voordeur. Eenmaal die open was, kwam Kumo meteen aangerend, zoals gewoonlijk. Echter was zijn maatje nergens te bespeuren. ”Where’s Ururi?” Vroeg hij zich luidop af, alsof Kumo echt zou antwoorden. Hij liep snel verder naar binnen. Dit was niet oké. Ururi zou nooit niet naar de deur lopen. Kumo hobbelde achter hem aan. Toen hij in de keuken kwam, zag hij hoe de achterdeur wagenwijd open stond. ”Oh no”, Mompelde hij geschrokken.

Ururi was weggelopen. Of geschaapnapt. Al leek weggelopen logischer. De man liep de straat terug in, voorzichtig de deur sluitend zodat zijn andere vriendje hem niet kon volgen. Met een bezorgde frons op zijn gezicht begon hij de straat af te lopen, op zoek naar een spoor van zijn schaap. Hij sprak random mensen aan om te vragen of ze misschien een verdwaald koala schaap hadden gezien, en af en toe werd hij zo hopelijk de goeie richting in gestuurd. Hij wist nu al dat hij het niet zou aankunnen als er iets met zijn kleine vriendje gebeurd zou zijn, dus hij probeerde zich zo snel mogelijk te haasten terwijl hij de omgeving nauwlettend in de gaten hield.

&Shizuki Sei
 

Nu hij een van zijn beste vriendjes kwijt was, ging de paniek in zijn hoofd alleen nog maar naar een hoger level. Alsof hij experience points had gekregen en zijn anxiety level up was. Hij moest hem zo snel mogelijk terugvinden, voor er iets ergs gebeurde. Daar bedoelde hij mee dat hij waarschijnlijk binnen hier en vijf minuten een hartaanval zou kunnen krijgen. Oh, en natuurlijk moest Ururi ook snel teruggevonden worden omdat er anders misschien wel iets ergs kon gebeuren met hem. Wie weet zat hij ergens vast tussen een smalle opening. Iets wat wel vaker gebeurde gezien zijn fluffyheid. Of, in het ergste geval, vond iemand hem even schattig als hij en had hij of zij besloten om Ururi voor zichzelf te houden. Hij probeerde zich niet in de beelden hoe angstig zijn koala schaap wel niet moest zijn als een vreemde hem wilde ontvoeren.

Al leek dat blijkbaar al bij al wel mee te vallen. Koala schapen stonden bekend om hun chillheid, en dat werd hier nogmaals bewezen. Ineens zag hij Ururi, op zijn dooie gemakje in de armen van een meisje dat hem nogal bekend voor kwam. Half buiten adem kwam hij bij het duo tot stilstand. ”Ururi! How can you do this to me?” Richtte hij zich tot het schaap, dat maar wat schaapachtig terug zat te staren.
 

Het was niet alleen voor zijn eigen mentale gezondheid dat hij Ururi terug moest vinden. Kumo was zo gewend aan zijn vriendje, dat hij zich vast enorm eenzaam zou gaan voelen als hij eenmaal alleen zou achterblijven. Hijzelf was namelijk ook niet zo heel vaak thuis. Ofwel zat hij op het hoofdkwartier, ofwel in het royal palace. Voor zaken. En in dat laatste ook wel voor zijn eigen plezier. Dan hadden de koala schaapjes alleen maar elkaar om zichzelf te entertainen. Ze waren dan ook onafscheidelijk. Waar Kumo was, was Ururi, en andersom. Daarom had het hem wel verbaasd dat de ander zijn maatje niet achterna gerend was. Ofwel had hij liggen slapen, dat was natuurlijk ook een optie. Dat Ururi subtiel weg geslopen was. Hij snapte nog steeds niet hoe die deur open was gegaan though. Hij was vrij zeker dat hij hem die ochtend echt goed had gesloten, nadat hij de twee eventjes vrij had laten rondlopen in de tuin achter zijn huis.

Hoe dan ook, een koala schaap vinden leek iets minder moeilijk dan hij zich had kunnen voorstellen. Vooral omdat iemand hem had opgepikt van de grond, en hem zo meer in zijn blikveld hield. Het schaap zelf leek weinig onder de indruk, maar dat zat ook in hun karakter. Hijzelf was iets meer verontwaardigd. De verbazing sloeg echter nog meer in toen hij Shizuki’s woorden hoorde. "Can I have Ururi, Ryuu?" Vroeg ze. Een beetje perplex keek hij haar aan. ”Of course not? I would miss him way too much”, Reageerde hij, terwijl hij zijn hand uit stak en Ururi over zijn kopje aaide. ”Wouldn’t you miss me too? Yes you would, I know you would”, Sprak hij zachtjes tegen het dier, zijn stem vervormd alsof hij tegen een klein kindje aan het praten was.
 

Eigenlijk werd er door deze situatie een heel pijnlijk probleem bloot gelegd. Hoe graag hij ook meer tijd met zijn schaapjes wilde doorbrengen, het leven van een High General was heel druk. Hij had eigenlijk te weinig tijd om hen een kwaliteitsvol en fijn leventje te geven. Uiteraard verwende hij hen vaak met lekkere snacks, maar dat was niet hetzelfde. Gelukkig waren de beestjes op zich best lui, dus echt spelen deden ze niet. Er mee gaan wandelen was ook niet nodig. Ze chillden gewoon de hele dag. Maar toch, hij vroeg zich af en toe wel af of ze zich niet kapot aan het vervelen waren. Zijn huis was op zich best groot, nog een voordeel van zijn rang, maar er viel niet echt veel te doen. Zeker niet als hij er niet was. Ze gedroegen zich wel, maakten niks kapot, maar toch. Er moest toch iets zijn wat hij kon doen om een nog beter baasje te zijn?

En de oplossing werd hem eigenlijk toegeworpen. "Nee, het is jouw huisdier, dat kan ik niet meenemen. Zou hem niet eens kunnen verzorgen," Zuchtte Shizuki, nadat ze Ururi op de grond had gezet. Het koala schaap bleef rustig staan, omhoog kijkend naar de twee mensen. ”Actually.. What if I thought you how to take care of him and his brother?”, Begon hij, het idee ter plekke verder uit werkend. ”I mean, I’m not at home often, and if I had been, than Ururi wouldn’t have escaped. I don’t know if you have much time beside school, but what if I pay you to keep them company once in a while?” Vroeg hij, zijn donkere ogen op haar richtend. Ze kon evengoed nee zeggen, het was namelijk geen bevel of wat dan ook. Maar ze leek nu al betoverd door het koala schaapje, dat hij ergens wel wist dat ze goed voor hen zou kunnen zorgen als hij er even niet was.
 

Zijn voorstel was enorm impulsief, en dat besefte hij ook. Hij had echt geen idee wie ze precies was, alleen dat haar naam Shizuki was en dat ze studeerde en af en toe een dipje had in de bibliotheek. Ze was dus eigenlijk een vreemde, die hij droogjes bij hem thuis zou binnenlaten als ze op zijn aanbod in zou gaan. Maar hij geloofde ook in de goeie intenties die elke mens bezat. Ze kon hem evengoed gaan bestelen, maar hij vertrouwde er op dat ze dat niet zou doen. In die zin geloofde hij vast in de goedheid van de Fire Nation, dat iedereen voor elkaar zorgde en dat iedereen samen werkte om aan een betere maatschappij te bouwen. Maar misschien was hij te idealistisch. En had hij ook totaal niet door dat er mensen waren die er anders over konden denken dan hij. Ook al had ze dat al lang aan hem bewezen, het was alsof hij dat naar achteren had gedrukt in zijn geheugen.

Vandaar dat zijn voorstel ook heel logisch was in zijn hoofd. Al was het aan haar reactie te zien dat zij er niet hetzelfde over dacht. "I'm sorry but I really have to say no to that offer," Zei ze, na enkele seconden te hebben nagedacht. Ryuu keek haar iets verrast aan, maar herstelde zijn neutrale houding snel genoeg weer. ”That’s alright”, Zei hij met een glimlachje. ”If you ever change your mind, let me know. It’s a standing offer”, Deelde hij nog mee. Vervolgens knielde hij neer bij Ururi en porde hem in zijn fluffy vacht. ”And you, mister, are grounded”, Zei hij, gespeeld-streng tegen het dier. Wat was hij toch een goeie vader.