Whenever I lose my way I know with you, I'll find a way back home

De meeting liep bijna ten einde. Met elke minuut die weg tikte, kreeg Ryuu meer en meer zenuwen. Iets wat hij niet liet zien, of toch dacht dat het niet te zien was. Hij had niet eens door dat hij al de hele tijd in zijn eigen arm zat te knijpen, tot zijn hand weer ontspande en hij zag hoe er een rode afdruk in stond. Snel trok hij zijn mouw omlaag, zodat het niet meer te zien was. Zolang hij focuste op wat er gezegd werd, lukte het redelijk. Maar vanaf er een stilte viel, gingen zijn gedachten weer naar het juweel dat hij in zijn zakken had verstopt. Normaal gezien, als hij de boeken mocht geloven, had hij de verlovingsarmband van zijn vader moeten krijgen. Maar voor zijn vader kon hij net zo goed dood zijn, net zoals zijn oudere broer. Die overleden was door zijn schuld, of dat was toch wat zijn ouders geloofden en de reden dat ze hem onterfd hadden.

Dus geen erfstuk voor zijn verloving. Misschien was het maar beter zo. De armband die zijn moeder toentertijd gedragen had, was veel te goedkoop voor iemand als Nephthys Aelwen. Zijn blik gleed kort naar links, waar Neph zat, met Kai naast haar. Nog zo’n variabele waar hij rekening mee had moeten houden. Zou de jonge kroonprins wel akkoord gaan met zijn aanzoek? Hij wist hoe belangrijk de mening van haar zoon voor haar was. Nu waren er absoluut geen problemen tussen hem en zijn stiefzoon, maar toch. Het moment was daar waarbij de Fire Lady haar High Generals weg stuurde. Ryuu stond op, zijn hart kloppend in zijn keel, terwijl hij de anderen naar buiten volgde. Maar in plaats van naar de uitgang te gaan, keerde hij zich subtiel richting een deur die naar de gang zou leiden waar Neph haar privé vertrekken had.

De bewaker liet hem zonder iets te zeggen door en hij liep naar haar kamer. Kai was waarschijnlijk richting zijn eigen kamer gegaan, of naar de trainingsruimte om verder te gaan met wat hij daarnet bezig was geweest. Ryuu ademde een paar keer diep in en uit. Vervolgens klopte hij en wachtte netjes op het signaal om binnen te gaan. Een glimlachje kwam spontaan om zijn lippen toen hij haar zag, al had ze daarnet nog praktisch voor hem gezeten. Maar het was anders, een knopje dat hij om zette. Van High General naar partner. Al ging dat wel beter dan in het begin nu. ”Hey”, Zei hij zachtjes, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg en haar dichter tegen zich aan trok. Hij gaf haar een kusje en liet zijn voorhoofd even tegen het hare aan leunen. ”Do you want to go on a little walk to the garden with me?” Vroeg hij vervolgens. Want dat was de plek waar hij het wou vragen. Maar dan moesten ze eerst daar geraken.

&Nephthys Aelwen
 

De afgelopen periode had allemaal naar vandaag toe geleid. Hij had hier naar uitgekeken, had er om gestresst, had alles tot in de puntjes gepland om het daarna weer allemaal te veranderen. Het moest perfect zijn. Het moest haar waardig zijn. En dat was moeilijk, gezien hij zoveel van haar hield dat hij het bijna onmogelijk vond om iets te bedenken wat bij haar paste. Hij was maar een simpele man, geboren in een vissersdorp. Zonder ouders of siblings, zonder enige erfenis. Het enige wat hij haar kon bieden, was zijn volstrekte loyaliteit. En zijn hart. Een belofte die hij non-verbaal al zovele keren had gemaakt, maar vandaag zou die belofte tastbaar worden. Vandaag was de dag, het moment. Na vandaag zouden ze verloofd zijn en eerlijk gezegd kon hij het nog steeds niet bevatten.

Hoe hij ooit het recht had gekregen om haar de zijne te noemen. Nu hij voor haar stond, leek het nog onrealistischer. Maar de liefde die hij voor haar voelde, diezelfde liefde, vond hij terug in haar blik. Hoorde hij in haar stem, toen ze door had dat hij degene was die haar vlak na de vergadering in haar privé vertrekken kwam opzoeken. Hij glimlachte bij haar woorden, blij dat hij haar toch iets of wat had kunnen verrassen met zijn bezoekje. "I'd love to." Zei ze, waarna ze zonder verder nog te aarzelen zijn hand pakte en hem mee nam naar desbetreffende tuin.

De buitenlucht gaf hem alleszins de kans om een beetje te kalmeren. Zijn zenuwen waren redelijk onder controle, momenteel. Bijna zou hij vergeten waarom ze hier ook alweer waren. Hij genoot momenteel van de omgeving, van de eendjes die zachtjes kwaakten, maar vooral van haar. ”Remember when we first came here together? Hiding behind some bushes to sneak in a little kiss”, Grinnikte hij. Dat waren pas tijden. Het leek ook weer zo lang geleden. Er was maar één iets dat niet veranderde, en dat was dat hij van haar hield en de rest van zijn leven met haar wilde spenderen.
 

Vroeger hadden ze altijd sneaky moeten doen. Hij herinnerde zich ook nog goed genoeg dat hij altijd nerveus was als hij bij haar in de buurt was. Of toch als ze alleen waren. Ze had nu eenmaal dat effect op mensen. Wie niet onder de indruk was van haar aanwezigheid, zat vast met zijn of haar gedachten ergens anders. En dat lag niet alleen aan haar status. Verre van eigenlijk. Alles verbleekte gewoon naast haar. Ze eiste de volle aandacht op en het voelde heel natuurlijk aan. Toch voor hem. Hij voelde zich nooit op een slechte manier nederig in haar buurt. Er was gewoon niks dat ze hem kon vragen dat hij niet meteen voor haar zou doen. Hij hield zielsveel van haar, van elk moment dat ze samen konden doorbrengen en van elke herinnering die ze samen hadden gemaakt.

"Of course I remember." Stemde ze in. "The gardens used to be one of our favorite meeting spots, didn't they?" Vervolgde ze, en hij lachte zachtjes. ”They were. They still are. Although it doesn’t matter where we are, as long as I’m with you, I’m happy”, Reageerde hij. Woorden die misschien als cheesy zouden overkomen, maar hij meende ze wel. "Thank you for asking me to accompany you on your stroll through the gardens, my love." Zei ze na een korte stilte. Hij kneep zachtjes in haar hand. ”Any time”, Glimlachte hij. Vervolgens schraapte hij kort zijn keel. De zenuwen speelden weer op, maar hij drukte ze zo goed als het kon weg.

”Actually, there’s another reason why I wanted to come here with you today”, Begon hij, zijn blik zacht en liefdevol in de hare. Hij haalde haar in en ging voor haar staan, waarbij hij haar beide handen vast pakte. ”There is something I wanted to ask you”, Vervolgde hij. Zijn hart sloeg ondertussen wild in zijn borst. Voorzichtig liet hij haar handen los en haalde de armband uit zijn gewaad tevoorschijn. Met een permanente glimlach om zijn lippen geplakt ging hij op zijn knieën zitten. Ja. Het was perfect. De timing, de omgeving, alles. ”I have loved you from the day I met you and I love you more every day. I want to spend my life with you. Nephthys Aelwen, will you marry me?”
 

Vanaf het moment hij effectief voor haar zat, wist hij dat alle stress voor niks was geweest. Dit kon gewoon niet fout gaan. Uiteraard had hij niet getwijfeld over het antwoord op zijn vraag. Ze kenden elkaar nu al zo lang, dat hij er vrij zeker van geweest was dat het een positief einde zou hebben. Het was vooral de spanning voor het moment zelf. Het was niet omdat ze zo’n belangrijke rang had, nee. Het was omdat ze belangrijk was voor hem persoonlijk dat hij wilde dat het perfect was. Omdat ze dat verdiende.

"Y-yes! Yes of course I will!" Bracht ze uit, de emotie duidelijk in haar stem te horen. Ze knielde ook neer, sloeg haar armen om zijn nek heen. Ryuu trok haar in zijn omhelzing, verborg zijn gezicht in haar nek. "I thought you'd never ask." Zei ze zachtjes, en hij kon een korte lach niet onderdrukken. Opluchting en blijdschap stroomde door zijn lichaam heen. ”I’m the luckiest man on earth right now”, Zuchtte hij toen. En het was ook echt zo.