One way ticket [open]

Nog een nacht en ze zouden vertrekken van hier. Ergens was Amon er wel het hart van in dat ze hier weg zouden gaan, maar het was beter voor Alyss dat ze naar de Northern tribe gingen voor haar sturingskunsten te laten evolueren. Zijn broer en zus gingen ook mee, iets wat nog gevaarlijk kon worden met Maci gezien ze op de andere pool minder plek hadden om ongezien te oefenen. Maar ze zouden het wel oplossen zoals altijd. De jongen met de gitzwarte haren had zich begeven naar de geïmproviseerde taverne. Wellicht een van de dingen waaraan je het meeste zag hoe de naties van elkaar leken te verschillen. Zelf had hij er al genoeg bezocht in zijn levensjaren, merendeels tijdens opdrachten die hij uitvoerde. Zijn lichte ogen waren gericht op zijn gesprekspartner, ze hadden over de dagelijkse jacht. Enkele dagen geleden was hij zelf nog een van de personen geweest die erop uit was getrokken met enkele andere mannen en ze waren terug gekomen met een grote buit. Maar dat nam niet weg dat het eten hier vrij schaars bleef.

Het was een kleine zwarte stip op het sneeuwoppervlak dat zijn aandacht verplaatste. De stip werd telkens groter en groter, en haast automatisch greep hij naar een van de dubbelzwaarden klaar om aan te vallen als dit een of andere aanval zou blijken. Naarmate de stip groter werd merkte hij al snel op dat het een dier was dat hij wel vaker had gezien, dus dat het geen vijandige bijbedoelingen had. Meteen ontspande Amon weer al stond hij wel op om de vreemdelinge te ontmoeten zodra ze stil stond. Kort gaf hij de oudere man voor hem nog een hand als teken dat het gesprek afgesloten was voor zich verplaatste naar buiten en zo naar de persoon in kwestie stapte die was komen opdagen. Geen onbekende van hem, als hij het goed had kwam ze uit de Northern tribe. Haar naam echter bleef even vasthangen ergens in zijn gedachten waardoor hij er niet meteen op kwam. ‘Welkom! Kan ik je iets aanbieden? De reis zal er vast wel voor hebben gezorgd dat je honger hebt.’ Sprak hij op een vriendelijke toon. Het was niet ongewoon dat hier mensen van de andere stam aankwamen maar meestal had het ook wel enig nut.

Net door het feit dat hij het meisje heel vaag herkende, was hij bijna meteen op haar afgestapt. De mogelijkheid dat het iemand was van het Noorden was zeer groot, haar gezicht was te bekend. Amon moest veilig stellen dat ze hier niet was voor een of andere opdracht, anders zou de kans klein zijn dat hij en zijn familie onopgemerkt zouden kunnen verdwijnen, gezien hij er meestal bij hoorde te zijn wanneer het stamhoofd iemand ontving. Het was dat haar naam hem ontglipte, maar herkenning was zeker een feit. Het meisje kwam er meteen voor uit waarom ze hier was. Een overnachtingsplaats dus. ‘Er zijn enkele bedden vrij bij de oude Nuo, haar familie is naar het Noorden voor een tijdje. Moest je langer blijven dan een nacht komt er een huisje vrij iets buiten het dorp.’ Sprak hij op een vriendelijke toon. Het hing van af wat ze leuk vond.

Amon zocht zijn geheugen af naar een mogelijke herinnering aan haar, en ze waren er duidelijk al kon het ook iemand anders zijn gezien het meisje jonger was toen. Maar nog steeds kon hij het niet plaatsen. ‘De naam is Amon, zoon van Ra.’ Stelde hij zichzelf voor waarop hij even kort zijn hand uit stak naar haar uit beleefdheid. In de taverne hadden zich enkele ouderen verzamelt die naar de vreemdelinge aan het kijken waren, al bleven ze natuurlijk allemaal staan op hun plek en roddelde vrolijk verder. ‘Let maar niet op hun, ze zijn het niet gewend dat hier iemand op zo’n dier komen aanrijden.’ Lachte hij kort. Soms kon hij die oudere echt wel voor hun harses schoppen, iets wat natuurlijk niet gebeurde omdat hij genoeg respect voor hen had. Maar ze bleven een soms wel irritant groepje.

Normaal was de jongeman echt niet zo gastvrij. Zou hij de vreemdelinge ook nooit hebben aangesproken. Maar hij had er baat bij om uit te vinden waarom ze hier was, en waarom ze hier wilde verblijven ook. Natuurlijk was het huis van de familie hetgeen dat hij aan geboden had aan haar, maar dan moest ze dus wel nog een nacht elders slapen. Niet dat zijn familie het een probleem zou vinden, maar hij wel. Momenteel was het nog een deel van zijn privé wereld, een plek die hij alleen deelde met de personen die tot zijn bloedverwanten behoorde. Iets wat ze waarschijnlijk wel zou begrijpen als hij het zou uitleggen, maar dat zou hij niet doen. Vriendelijk als hij was had hij zich voorgesteld aan haar. De naam die zij noemde deed hem even nadenken.Dit meisje behoorde inderdaad tot de stam in het Noorden. Maar ze was niet zo maar iemand, als hij zijn eigen geheugen mocht geloven was ze vroeger vrienden geweest met het stamhoofd daar. Hij wist vaag ook van een gebeurtenis waardoor het meisje voor zijn neus was vertrokken, al had hij geen idee wat er gebeurd was. Waren zijn zaken ook niet. ‘Mooie wisselwerking weer, jij komt hierheen en ik vertrek morgen daarheen.’ Grijnsde hij. Amon had besloten dat het er niet toe deed of hij nu vaag wist wie ze was of niet, waarschijnlijk zouden ze toch niet al te lang in elkaars gezelschap vertoeven.

Even moest hij lachen om haar reactie. ‘Daar heb je meer dan gelijk in. Al verklaart het feit dat je van het Noorden komt wel meer.’ Zijn heldere ogen gleden even naar het prachtige dier dat aan haar zijde stond. ‘Reis je al lang met hem?’ Oh ja, dit interesseerde hem zeker wel. Zoals ze had gezegd gebeurde het niet al te vaak dat mensen op zulke dieren aan kwamen rijden, omdat het gewoon veel tijd koste om het te trainen. Zeker een prestatie waarvoor hij haar een applausje zou willen gunnen.

Hoe toevallig kon hij zijn right? Super toeval blijkbaar. Ergens vond hij het wel grappig, een tikje vreemd maar vooral grappig. Given the fact dat hij er vanuit ging dat ze ook echt uit het Noorden kwam zonder enige bijbedoelingen zo leek het dan, vond hij het zeker en vast wel aangenaam om met haar te praten. ‘Wat brengt je eigenlijk helemaal naar hier als ik vragen mag?’ Een vraag die hem toch al bezighield vanaf het moment dat ze het dorp was binnen gekomen. Voor zover hij wist was er in het dorp niets belangrijk aan de hand, buiten dan voor hem op persoonlijk vlak natuurlijk, al kon zij dat onmogelijk weten tenzij ze zijn zusjes was tegen gekomen. Maar die kans leek hem nog kleiner. ‘Moet de Chief trouwens geroepen worden?’

Het antwoord kwam in eerste instantie van het dier wat er voor zorgde dat hij kort moest lachen. ‘Dan ben je dus al langer in de buurt, of zit ik daar fout?’ Eigenlijk was het niet zijn bedoeling om al de vragen te stellen maar goed nu hij eenmaal begonnen was. ‘Toch een mooi iets wat je verwezenlijkt hebt hoor.’ Een luide geeuw van het Snowleopard Caribou gaf aan dat de reis die het dier gemaakt had wel lang genoeg had geduurd. Kort wreef Amon door zijn donkere haren, om vervolgens even achterom te kijken om op te merken dat de ouderen inmiddels weer waren gaan zitten en sommige vertrokken. ‘Het huisje mocht je dat opteren om te verblijven heeft een achterliggende plaats waar vroeger de paarden stonden perfect beschut, zeker een goed plekje voor je dier tenzij het liever los loopt.’

Misschien werd het tijd dat hij echt even ging stoppen met die vragen. Amon begon er zelf al helemaal irritant van te worden, en hij kreeg de vibes dat Eris er ook wel genoeg van begon te krijgen. Iets waar hij gewoon vanuit leek te gaan door haar reactie eerst en vooral. Of het meisje wilde niet delen waarom ze naar hier was gekomen, of er zat niet echt een specifieke reden achter. Maar goed, hij ging er niet over door gezien het zijn zaken niet waren uiteindelijk. De chief moest niet geroepen, iets wat hem zichtbaar gerust stelde. Een teken dat ze hier niet was om voor bepaalde problemen te zorgen, al had hij dat natuurlijk niet verwacht maar het kon altijd en nu had hij de zekerheid dat het niet zo was. Amon knikte op haar woorden. ‘Een trip die ik snel genoeg zal ondervinden, heb je veel tegenspoed gehad op je reis hierheen? Of valt het allemaal wel mee?’ Vroeg hij op een vriendelijke toon. Iets wat hem echt wel aanging, gezien hij echt niet wilde dat zijn zusjes gevaar liepen op de tocht naar het Noorden. Al kon een toch meestal niet zonder gevaar gaan had hij al geleerd uit zijn eigen ervaring.

Amon en zijn interesse voor dieren, het was iets wat hij altijd wel al had gehad. Maar waar hij nooit echt verder mee was gegaan. Oké, hij en zijn broers waren vroeger wel veel bezig geweest met de otter penguins, ze hadden er op gereden maar hij had ze even goed verzorgd als ze iets hadden. Ra had vroeger ook enkele wolven en een polar bear dog, zijn vader had ze getemd maar het was de jonge Amon die er het beste mee overweg kon. Jammer genoeg was de roedelwolven na de dood van zijn vader nooit meer terug gekeerd en de polar bear dog was overleden door een mysterieuze ziekte. Vaak genoeg had hij ook op Snowleopard Caribou’s gezeten als ze op jacht gingen, of om dieven te verjagen maar hij had er zelf nooit eentje getemd of wat dan ook. Al maakte dat niet veel uit, er zouden nog genoeg zaken op zijn pad worden gegooid naarmate hij op pad ging. ‘Dat kan ik geloven, denk ook niet dat hij het fijn zou vinden als de kindjes hier aan zijn oren komen trekken of zo. Als je wilt kan ik wel overleggen met mijn familie dat Nue eventueel deze avond al zijn intrek kan nemen, en jij eventueel ook. Je moet het maar weten te zeggen.’ Of zijn familie ermee ging toestemmen wist hij niet, maar een voorstel kon altijd worden gemaakt. Uiteindelijk maakte het toch niet veel uit, de meest nodige zaken voor op hun tocht hadden ze toch al ingepakt.